Hotel Vienna
Κάνει κρύοκαι παγώνουν μες στο χρόνο οι στιγμές.Πριν το αντίοξαπλωμένοινα μετράμε στο ταβάνι τις ρωγμές…
Ένα σώμαένα σύμπλεγμα από πάντα ταιριαστό.Λίγο ακόμααπομένειδως μου άλλη μι’ αγκαλιά να ξεχαστώ.
Μέσα στα χιόνια της Βιέννηςείσαι αέρας που περνάςόταν μου φεύγεις που πηγαίνειςκαι σε ποια ζωή γυρνάς.
Να ‘ξερες πόσα μου παίρνειςέτσι αέρας που περνάς…
Πάντα λίγοδεν αντέχει η ευτυχία για πολύσου ανοίγωκι ασφαλίζωμη σε πάρουν από μένα οι πολλοί.
Ήρθε η ώραπότε πέρασε μια ολόκληρη ζωή;Φύγε τώρα,όσο ελπίζωπως μια μέρα θα ξυπνήσουμε μαζί.