Ніч яка місячна, зоряна, ясная,Видно, хоч голки збирай;Вийди, коханая, працею зморена,Хоч на хвилиночку в гай!
Сядем укупочці тут під калиною,I над панами я пан!Глянь, моя рибонько, - срібною хвилеюСтелеться в полі туман.
Ти не лякайся, що свої ніженькиВмочиш в холодну росу,Я ж тебе, вірная, аж до хатинонькиСам на руках однесу.
Ти не лякайся, що змерзнеш, лебедонько,Тепло - ні вітру, ні хмар,Я тебе пригорну до свого серденька,А воно палке, як жар.
Gece öylesine mehtaplı, açık, aydınlık,Öyle ki, iğne bile toplayabilirsin,Çıkıver, sevgilim, gün yorgunum,Kısa bir süre de olsa koruluğa...
Korkma, zarif ayacıklarınSoğuk çime değecek diye:Ben seni, sadık yarim, eve kadarEl üstünde götürürüm...
Endişe etme, üşümezsin, küçük kuğum,Sıcacık burası - ne bir yel, ne bir bulut...Öylesine sararım yüreğime seni,Ki orası aynı yangın yeri.
Bu büyülü koruluk, sanki göğün nuru serpilmiş,Düşünceye mi dalmış, uyuya mı kalmış...Şu boylu poslu kavağın yaprakları narin narin titremekte.Engin gökyüzü, yıldızlarla bezenmiş, bu ne ilahi bir güzellik!Kavakların altına çiy düşmüş, parlak inciler gibi, oynaşa tutuşmuşlar.