Θανατοποινίτης
Φυλακισμένος επ΄ αόριστον στο ίδιο κελί23 χρόνια τώρα δίχως να περιμένει την χάρηΑπό κάποιον ευαίσθητο δικαστήΔεν ευελπιστούσε να ξαναδεί ήλιο ούτε φεγγάρι.Περίμενε απλά να εκτελεστεί η ποινήΧωρίς να περιμένει τίποτα πλέον από κανέναν.Κανένα επισκεπτήριο πλέον δεν τον συγκινεί.Όλα τα γνωστά του πρόσωπα του φαντάζουνε ξέναΔεν είχε ενδιαφέροντα, χόμπι και ασχολίες.Μ’ άλλους φυλακισμένους δεν είχε ποτέ φιλίες.Καθόταν και περίμενε τον χρόνο να περάσει,Μέχρι να εκτελεστεί και η ψυχή του να ησυχάσει.Ώσπου μια μέρα μέσα στο κρύο κελί τουΑνακάλυψε κάτι που άλλαξε την ζωή του.Κάτω από το μουχλιασμένο τσιμέντο σε μια γωνίαΒρήκε μια άσπρη μισοφαγωμένη κιμωλία.Κι’ άρχισε να γράφει στίχους στου κελιού του,Στίχους με μόνους ήχους τα βήματα των φυλάκων στην απομόνωσηΚάνοντας με μανία κάθε σκέψη ραψωδία,Μέσα σε μπουντρούμια κρύα να είναι η μόνη του εκτόνωση.Και γράφοντας τους στίχους του ο καιρός περνούσεΈπαιρνε την κιμωλία αγκαλιά και της μιλούσε,Παραληρούσε νόμιζε ότι του απαντούσε.Να μην τελειώσει πριν πεθάνει την παρακαλούσεΚαι τότε ορκίστηκε το σώμα τουΠως θα’ ταν το μόνο που θα τους επέτρεπε να περιορίσουνΣτην ηλεκτρική καρέκλα ώσπου να’ ναι καθιστός,Μα το πνεύμα του θα ήταν ζωντανό κι’ αφού τον ψήσουν.Κι’ όσο η μέρα της καταδίκης πλησίαζε,Η φήμη ότι θα επέστρεφε οργίαζεΟι πιο πολλοί δεν την παίρναν στα σοβαρά,Μα τα πρόσωπά τους τα λαμπρά κάτι άγνωστο επισκίαζε.
Λίγες μέρες μετά από τους στίχουςΔεν είχε μείνει κενό σημείο πάνω στους τοίχουςΕίχε γράψει στο πάτωμα, το ταβάνι τα κάγκελαΜε λόγια ψυχασθενικά, επιθετικά, παράλογαΗ κιμωλία του είχε σχεδόν τελειώσει,Από την αϋπνία τα μάτια του είχαν θολώσειΉθελε μόνο το μυαλό του να κρατήσει ανόθευτοΜέχρι την ημέρα που θα ερχόταν το αναπόφευκτοΚι’ αυτή η μέρα ξημέρωσε εν τέλει,Για τελευταίο γεύμα τον ρωτήσανε τι θέλειΤους κοίταξε ατάραχος κι είπε τα παρακάτω«Δεν θέλω γεύμα, μόνο να τελειώσω αυτό που γράφω»Κι αφού το έκανε λούφαξε στη γωνία,Εκεί που είχε πρωτογνωρίσει την κιμωλίαΚαι μέσα στους λυγμούς του ψιθύριζε συλλαβές«Δεν θα σ’ αφήσω μόνη σου αγάπη μου μην κλαίς»Την έκλεισε προσεκτικά μέσα στο χέρι τουΚι αφού σκούπισε όλα τα δάκρυά τουΚοίταξε για τελευταία φορά το κελί-τεφτέρι τουΚι έπειτα έφυγε για πάντα μακριά του.Οι φύλακες τον πήρανε από την πτέρυγα,Περπάταγε κι’ νιωθε τα πόδια του τόσο γέρικα.Ο αέρας γύρω του μύριζε νέκρα,Μέχρι που έφτασαν στο δωμάτιο με την καρέκλαΤον βάλαν να καθίσει του φόρεσαν χειροπέδες,Ξεχωριστά στους δυο καρπούς και στις δυο φτέρνες.Έφεραν έναν ρασοφορεμένο και τον διάβασε,Μ’ αυτός χαμένος μέσα στις σκέψεις του δεν τον άκουσε.Δεν κατάλαβε κανένας ότι έκλαιγε πνιχτά,Κράτησε την κιμωλία στο χέρι του πιο σφιχτά.Κοίταξε τριγύρω του για μια τελευταία φορά και ψιθύρισε στην κιμωλία«Μην φοβάσαι πια»
Την άλλη μέρα στείλανε καθαριστές,Να καθαρίσουνε το κελί από τις βρωμιές εκείνου του τρελού που όλο λέρωνε τους τοίχους.Μα όσοι επιχείρησαν να μπουν μέσα ακούγαν ήχους,Παράξενες κραυγές χωρίς καμία σημασίαΚαι μετά από λίγο στίχους με ομοιοκαταληξία.Όποιον έκλειναν στο κελί πάντοτε έβγαινε τρελόςΤραγουδώντας ρίμες ακατανόητες συνεχώς.Κάποιοι φυλακόβιοι μπήκαν μόνοι τους στο κελίΓια στοίχημα λίγα τσιγάρα και βγήκαν έξω νεκροί.Κάποιος άλλος μπήκε να βιάσει ένα καινούριο τρόφιμοΚι αμέσως βγήκε έξω ουρλιάζοντας«ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ»Στους φύλακες που τίποτα δεν έκανε αίσθηση,Μετά από λίγες μέρες όλοι δήλωσαν παραίτηση.Οι φυλακισμένοι οργανώθηκαν κάναν εξέγερση,Κανένας να μην ξαναμπεί εκεί χωρίς εξαίρεσηΟ διευθυντής των φυλακών δεν είχε άλλη επιλογήΚαι διέταξε ολόκληρη η πτέρυγα να εκκενωθεί.Σφραγίσαν το κελί και καταστρέψαν το κλειδί,Ώστε ποτέ ξανά κανένας να μην μπορέσει να μπειΟι στίχοι του τρελού φυλακισμένου γίνανε θρύλοι,Τους ξέραν όλοι μέσα στην φυλακή εχθροί και φίλοι.Όσοι εκτίσαν την ποινή τους και λύθηκαν τα δεσμά τους,Γύρισαν και είπαν την ιστορία στην γειτονιά τους.Και από στόμα σε στόμα ο θρύλος διαδόθηκεΚι έτσι έτυχε να τον ακούσω και εγώ.Και στο μυαλό μου μια τρελή ιδέα μου καρφώθηκε,Πως είχα κάτι κοινό μ’ αυτό τον τρελόΚι είπα να γράψω ένα τραγούδι στην υγειά τουΜα πως τον λένε πρώτα ήθελα να βρω.Πήγα στην φυλακή και ρώτησα το όνομά του.Μου είπαν τον λέγανε Φιλόλογο Ραψωδό…