Κάνουμε Βήματα
Πόσες φορές άραγε να σκότωσες ζωντανές στιγμέςπου άλλοτε ανασταίνεσαι απ' αυτές;Πόσες φορές άραγε να ξέχασες χαρέςπου μάλλον θα σε ψάχνεις αύριο μέσα σ' αυτές;Πόσες φορές ευχήθηκες να είχες τρεις ζωέςκι άλλες πόσες που είπες πως αυτή που έχεις πια δε θες;Πόσες φορές τον ύπνο σου ενοχλούσανε φωνέςφωνές που νοστάλγησες σε νύχτες σιωπηλές;Είναι δύσκολο να σκέφτεσαι τα πάντα και να νιώθειςείναι τόσο ψυχοφθόρο όσο το να σου δίνει κάποιος την αγάπη του με δόσειςμην παγώσεις στην όψη του κτήνους, άφοβα πουλάει την ανθρωπιά τουστις εκπτώσεις.Δες...σε μια τόση δα στιγμή μπορούν όλα να κινηθούν αντίθετα από το πως πήγαιναν εχθέςνα ξεκινούν, να κινούν από 'κει που είχες βάλει τέρμακι αφού δεν μπορούν στο δέρμαν' αφήνουν στο νου πληγές.Είναι χάρισμα με μια αγκαλιά να δείχνεις τι αισθάνεσαι,να δείχνεις πως για ό,τι αγαπάς πάντα θα μάχεσαι,να δίνεις όλο σου τον εαυτό μ' ένα φιλίμπροστά σ' αυτό τίποτα δε σημαίνει ήρωας ή ρ.φ.Όσο μιλάς τα βράδια στην καρδιά σουτόσο σ' ακούς κι εσύ, τόσο σ' ακούν κι αυτοί που βρίσκονται κοντά σου.Οι μεγαλύτερες κουβέντες και τα πιο όμορφα λόγιαδε λέγονται με λέξεις μα με μια ματιά σου...
Κάνουμε βήματασα γροθιά μαζί να μοιάζουμε με βράχια που δε σπαν από τα κύματακάνουμε βήματα μπροστάδυνατά με μουσική που στο χαρτί δε βγάζουν χέριαμα καρδιά...
Μοιάζουμε άγνωστοι σε κύκλους με καρέκλεςλέμε πως ενδιαφερόμαστε μα είμαστε ψεύτεςαποδέκτεςπόσοι να υπάρχουν όταν κάτι κάποιος στον αέρα πει;Έχω τη μουσική μου και μου φτάνει για group therapyΓι΄αυτό μη κάνεις τον κόπο να υποκριθείςότι με άκουσες και νοιάστηκες για πάρτι μουεγώ είχ' αφήσει τις σειρήνες να τραγουδούν εξ' αρχήςκαι από μόνος είχα δεθεί στο κατάρτι μου.Υπό επήρεια εξημερώνω τα μεγαθήριαπου μέσα μου υπάρχουν και φουσκώνουν σαν παλίρροιατον πόνο μου χαλιναγωγώκαι τραγουδώμε άλλα μέτρα, μ' άλλα σταθμά και κριτήρια.Μπορώ να σ΄ αγαπήσω τόσο που να πεθάνω για σέναή να το 'χω κάνει ήδη και να 'σαι νεκρή για μένα...Ποια πένα;Οι ρίμες δε γράφονται στο χαρτίμα στην ψυχήκαι κοστολογούνται με αίμα.Αηδιάζωόταν συνειδητοποιώότι μπορω να μοιάζωμε όσα βλέπω και τρομάζω,δαμάζω όμως τα λάθη μουμε υπομονήτου εαυτού μου τον πήχυ να ανεβάζωώσπου να μη μπορεί ν' ανέβει ή να μη μπορώ εγώσε κάποιο ρυθμό αργόνα το κάνω δεν αργώσαλπάρω με την Αργώαργοναύτηςψάχνοντας το δέρας μου να βρωθέλεις να 'ρθεις;