Νυν και αεί
Κυνηγημένος από δαίμονες παγιδευμένος ιδέεςέμμονες ραπάρω ώσπου να πονέσουν οι πνεύμονεςατέρμονες αναζητήσεις ψάχνω διεξόδουςστο αδιέξοδο ενός λαβύρινθου δαιδαλώδουςμε τους ανθρώπους οι σχέσεις μου πια είναι περιορισμένεςδε με καταλαβαίνουν δεν τους καταλαβαίνωδε ψάχνω τρόπους να ενώσω τις ράγες τις χαλασμένεςόμως για πάντα έχω χάσει το τραίνοκαι δεν χαλιέμαι έμεινα μόνος μα μόνος κρατιέμαικαι γιατί κατέληξα έτσι πλέον δεν αναρωτιέμαιόποιοι και αν φταίνε να ‘ναι καλά και δεν τους καταριέμαιτους θυμάμαι μόνο κάθε φορά που τα μάτια κλαίνεκαι η καρδιά πονά σα να της`δώσαν μαχαιριάκαι αργοσβήνει σαν εκείνα του Καβάφη τα κεριάάσε στην ίδια ζαριά μα πάλι στις χώριες μονάδεςστην παρτίδα παίζουμε μα από άλλη πλευράτελικά άσπρα και μαύρα πούλια είμαστε όλοι μαςστο φεύγα ή στις πόρτες που κλείνουν παίζονται οι ρόλοι μαςκαι η πόλη μας απλά το φόντο που πέφτουν τα ζάριαπεριμένοντας να μάθουνε τα επόμενα μας χνάριαείναι λίγοι αυτοί που δεν βασίζονται στην τύχηπου τα δέχονται όπως έρχονται και κάνουνε παιχνίδισε φάσεις γάματα γι’αυτό παίζε πάντα κορόνα γράμματαδεν θα με δεις να μπαίνω με ρέστα πριν τα χαράματαστην τσόχα παράπονο από πιτσιρίκος το ‘χαΌπου μύρισε αγάπη στο τέλος έπιανε μπόχαστο`πα πως κάποτε θα σου ‘λεγα σου το ‘παεαυτέ μου μα δεν μ’ άκουσες και σ’ έσβησαν σαν γόπατώρα από ποιον να ζητήσεις ευθύνεςγια τις χαμένες μέρες τις βδομάδες και τους μήνεςγια τα χρόνια που πίστευες ότι θα φέρουν χρώμαμα με γκρίζο συνεχίζουν να σε γεμίζουν ακόμακαι αν με ψάχνεις σα διωγμένο ορφανό της φάτνηςμεγάλωσα κάτω από την προστασία της πάχνηςνα βλέπω το ένα μου μισό να γίνεται Θεός.και το άλλο εγκλωβισμένο μες τον ιστό της αράχνηςγια να μάθεις πως πέφτει το επίπεδο της στάθμηςαπό αυτόν που τα ‘χασε όλα μα τα διεκδίκησε πάλικαι αν θες να ‘ρθεις εκεί που πια ο δρόμος μ’ έχει βγάλειπρέπει να δεχθείς να αφήσεις τον μίτο της Αριάδνηςνα σ’ αφήσεις να χαθείς να μη ψάξεις να σε βρειςόσο πιο χαμηλά φτάνεις γκρεμίζονται οι φυλακές σουκαι όταν δεις πως τώρα ζεις με όσο πιο λίγα μπορείςότι και αν φέρει η ζωή έχουν αυξηθεί οι αντοχές σουγι’ αυτό και όταν βρω τρόπο να νικήσω τον Μινώταυροδε θα σου το πω γιατί κακό θα σου κάνωπροτιμώ να με δω να χάνω ή για μια ζωή ισόπαλοδε το κάνω μόνος μου προτιμώ να πεθάνωφτιάχνω πλάνο σμιλεύω την ασπίδα του Ήφαιστουόποιος ήθελε να τα παρατήσει ατύχησε πες τουγιατί ξύπνησε το τέρας μέσα μου και με αφύπνισεείμαι αυτός που πήγε μέχρι τον Άδη και ξαναγύρισεκομμάτια από τις αναθυμιάσεις των ψυχώντα μονοπάτια γιατί κοίταξα το θάνατο στα μάτιαγιατί ψέλλισα πως αυτοπροσώπως να τον συναντήσωθέλησα έχω μόνο μια ευκαιρία να χτυπήσωσα την μέλισσα μα όταν αφήσω το κεντρί μουξέρω πως θα πεθάνω μα θα σε πάρω μαζί μουείναι η βάση που έχω χτίσει όλη τη ζωή μουπώς να πολεμήσεις κάποιον που δεν έχει τι να χάσειείναι η κράση όσων γεννήθηκαν μέσω πόνωνστο διάμεσο της μάχης των θεών και των δαιμόνωνδίχως παύση αυτή η ψυχή που δεν θα ησυχάσεινυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων.