I Zoí En Táfo (Ἡ ζωή ἐν τάφω) 2nd Part
Καθελῶν σέ, Λόγεἀπό ξύλου νεκρόν,ἐν μνημείω Ἰωσήφ νῦν κατέθετο.Ἀλλ' ἀνάστα, σώζων πάντας ὡς Θεός.
Τῶν ἀγγέλων, Σῶτερ,χαρμονή πεφυκῶς,νῦν καί λύπης τούτοις γέγονας αἴτιος,καθορώμενος σαρκί ἀπνοῦς νεκρός.
Ὑψωθέν ἐν ξύλω,καί τούς ζώντας βροτούςσυνυψοῖςˑ ὑπό τήν γῆν δέ γενόμενος,τούς κειμένους ὑπ' αὐτήν ἑξανιστᾶς.
Ὥσπερ λέων, Σῶτερ,ἀφυπνώσας σαρκί,ὡς τίς σκύμνος ὁ νεκρός ἐξανίστασαι,ἀποθέμενος τό γῆρας τῆς σαρκός.
Ὁ ζωῆς ταμίαςπῶς ὀρᾶται νεκρός;ἐκπληττόμενοι οἱ ἄγγελοι ἔκραζονˑπῶς δ' ἐν μνήματι συγκλείεται Θεός;
Προσκυνῶ τό πάθος,ἀνυμνῶ τήν ταφήν,μεγαλύνω σου τό κράτος, φιλάνθρωπε,δί' ὧν λέλυμαι παθῶν φθοροποιῶν.
Οἶμοι, φῶς τοῦ κόσμουοἶμοι φῶς τό ἐμόν!Ἰησοῦ μου ποθεινότατε, ἔκραζενἡ Παρθένος θρηνωδοῦσα γοερῶς.
Ὤ Θεέ καί λόγε,ὤ χαρά ἡ ἐμή,πῶς ἐνέγκω σου ταφήν τήν τριήμερον;νῦν σπαράττομαι τά σπλάχνα μητρικῶς.