Pierwszy Śierpień Dzień Krwawy
Pierwszy sierpień — dzień krwawy,Powstał naród Warszawy,By uwolnić stolicę od zła,I zatknęli na dachy,Barykady i gmachyBiało-czerwonych sztandarów las.
O, jaka rozkosz się w sercu rozpina,Gdy vis w ręku gra,A empi nigdy się nie zacina,Wolna Warszawo ma!Bo z krwi naszej powstanie stolica,Aby wolną być!Bo gdy naród pochwycił za oręż,Musi wolnym żyć!
Nasi śmiało broń noszą,Niemcy ręce podnosząI od strachu już każdy z nich drży.A wtem Wola się łamie,Niemcy są w każdej bramieI stawiają Polaków pod mur.
Słychać wystrzały krótkie,Potem jęki cichutkie —To tak ginie warszawski nasz lud,To tak giną Polacy,Bohaterzy — chłopacy,Którzy chcieli Warszawę wolną mieć.
Stare Miasto już płonie,A nam mdleją już dłonie,Trzeba walczyć, a nie ma już czym!Nie ma domu, rodzinyNi kochanej dziewczyny,Tylko oczy zachodzą nam mgłą.Chociaż serce nas boli,Trzeba iść wbrew własnej woli,Kanałami przebijać się w głąb.
O, jaka rozpacz się w sercu rozpina,Walczyć nie ma czym,A pod czołg idzie z butelką dziewczyna,By zapłacić imZa zburzoną kochaną stolicęI za zgliszcza te,Za te trupów dziś pełne ulice,Za powstańczą krew.
Tak mijają godziny i chwile,Przy powstańczej mogileKlęczy matka i cichutko łka.Serce jej z bólu płacze,Już cię, synu, nie zobaczę,Taka smutna matczyna dola ma.Powstań, synu mój miły,Powstań z ciemnej mogiłyI do matki nieszczęsnej wróć!Niech cię jeszcze zobaczę,Nad ranami zapłaczę,Powstań, synu, męczarnię moją skróć!
Nie płacz, matko, nad grobem powstańca,Dziś nie trzeba łez!Taka jest już dola straceńca,Taki życia kres.Bo szesnaście lat miał,gdy poszedł na bój,Bo szesnaście lat on miał, szedł na trud i znój