The Sound of Silence
Hello darkness, my old friendI've come to talk with you againBecause a vision softly creepingLeft its seeds while I was sleepingAnd the vision that was planted in my brainStill remainsWithin the sound of silence
In restless dreams I walked aloneNarrow streets of cobblestone'Neath the halo of a street lampI turned my collar to the cold and dampWhen my eyes were stabbed by the flash of a neon lightThat split the nightAnd touched the sound of silence
And in the naked light I sawTen thousand people, maybe morePeople talking without speakingPeople hearing without listeningPeople writing songs that voices never shareAnd no one daredDisturb the sound of silence
"Fools", said I, "you do not knowSilence like a cancer growsHear my words that I might teach youTake my arms that I might reach you"But my words, like silent raindrops fellAnd echoed in the wells of silence
And the people bowed and prayedTo the neon God they madeAnd the sign flashed out its warningAnd the words that it was forming
And the sign said,"The words of the prophetsAre written on the subway wallsAnd tenement hallsAnd whispered in the sound of silence"
Звукот на тишината
Поздрав, мраку, стар пријателеДојдов пак со тебе да зборувамБидејќи една визија полека ми се вовлекуваЈа оставила својата семка додека сум спиел јасИ таа визија што била вметната во мојот умСеуште остануваПомеѓу звукот на тишината
Во немирен сон, чекорев самНиз тесни улици од порфиден каменПод ореолот на една улична ламбаЈа свртев јаката наспроти студот и влагатаКога очиве ги прободе блесок неонска светлинаКоја ја распоруваше ноќтаИ го допираше звукот на тишината
И во голата светлина јас видовДесет илјади луѓе, можеби повеќеЛуѓе кои зборуваа без да кажатЛуѓе кои слушаа без да чујатЛуѓе кои пишуваа песни што глас не ќе ги отпееИ никој не се осудувашеДа го наруши звукот на тишината
„Будали едни,“ реков јас, „па вие и не знаете декаТишината е како рак рана која растеЧујте ги моите зборови, како би можел да ве научамФатете ме за раце, како би можел да ве дофатам“Но моите зборови, како тивки капки дождовни паѓааИ одекнуваа во бунарите на тишината
И луѓето се поклонуваа и се молеаПред неонскиот Бог кој што го создалеИ неонскиот знак го оттрепери своето предупредувањеИ зборовите што ги формираше
Па знакот кажа„Зборовите на пророцитеСе испишани по тунелите на подземните железнициИ влезови на зградиИ се шепотат во звукот на тишината“
Het Geluid van Stilte
Hallo duisternis, mijn oude vriendIk kom weer met je pratenWant een visioen plaagt meLaat zijn zaad achter terwijl ik slaapEn het visioen is geplant in mijn gedachtenToch blijftVanbinnen het geluid van stilte
In rusteloze dromen liep ik alleenNauwe straten van kinderkopjesOnder het licht van een straatlantaarnIk draaide mijn kraag naar de kou en de dampWanneer mijn ogen gestoken worden door het felle neonlichtDat de nacht in tweeen spleetEn geraakt door het geluid van stilte
En in het naakte licht zag ikTienduizend mensen misschien meerMensen sprekend zonder te pratenMensen horend zonder te luisterenMensen schrijven liedjes dat niemand zal zingenEn niemand durfdeHet geluid van stilte lastig te vallen
'Idioten' zei ik, 'Jullie weten nietDat stilte als kanker groeit.Hoor mijn worden ze leren je misschien iets,Pak mijn armen ze kunnen je misschien aanraken.'Maar mijn woorden vielen als stille regendruppels,En echoden in de putten van stilte
En de mensen bogen en biddenNaar de neon god die ze gemaakt haddenEn het teken flitste uit zijn waarschuwingIn de woorden die zich vormden
En het teken zei, 'de woorden van de profeten zijn geschrevenOp de muren van de metroEn flatgebouwen.'En fluisterden het geluid van stilte
Sessizliğin Sesi
Merhaba eski dostum karanlıkSeninle tekrar konuşmaya geldimÇünkü sessizce sürünen bir vizyonTohumlarını bıraktı ben uyurkenVe beynime dikilmiş olan vizyonHala barınıyorSessizliğin sesi içinde
Huzursuz rüyalarda yalnız başıma yürüdümArnavut kaldırımlı dar sokaklardaSokak lambasının halesinin* altındaYakamı soğuğa ve neme çevirdim**Geceyi bölen bir neon ışığının parlamasıyla gözlerim bıçaklandığındaVe sessizliğin sesine temas ettiğinde
Ve çıplak ışıktaOn bin insan gördüm, belki de daha fazlaSes çıkarmadan konuşan insanlarDinlemeden duyan insanlarSeslerin hiç katılmadığı şarkılar yazan insanlarVe kimse cesaret edemiyorSessizliğin sesini rahatsız etmeye
''Aptallar'', dedim, bilmiyorsunuzSessizlik kanser gibi büyürDinleyin sözlerimi belki sizi eğitebilirimTutun kollarımdan belki size ulaşabilirimAma benim sözlerim, sessiz yağmur damlaları gibi düştülerVe sessizliğin kuyularında yankı yaptılar
Ve insanlar boyun eğip dua ettilerYarattıkları neon tanrıyaVe işaret aniden uyarı verdiUyarısı oluşturduğu kelimelerde
Ve alamet dedi ki,Peygamberlerin sözleri tünel duvarlarında ve evlerin koridorlarında yazıyorVe sessizliğin sesine fısıldadı