صوت الصمت
مرحبًا أيتها الظُلمة، صديقتي القديمةلقد جئتُ لأتحدث إليكِ مرة أخرىلأن البصيرة تزحف بهدوءتترك بذورها أثناء نوميوهذه الرؤية التي غُرست داخل ذهنيلا تزال بقاياهاضمن حدود صوت الصمت
في أحلامي المضطربة كنتُ أسير وحديالشوارع الضيقة المرصوفة بالحَصَاةأسفل هالة أعمدة الإنارةأدرت عنقي نحو البرد والرطوبةعندما أقحمت عيني اتجاه وميض ضوء النيون*هذا الذي يشق الليلومسني صوت الصمت
وفي الأضواء العارية رأيتعشرة آلاف شخصًا، ربما أكثرالناس يتحدثون دون أن ينطقونالناس يستمعون دون أن ينصتونالناس يكتوب أغاني أصواتها لن يتم مشاركتهالا أحد يتجرأبإزعاج صوت الصمت
قلتُ "حمقى", أنتم لا تعلمونالصمت ينمو كالسرطانأستمعوا لكلماتي تلك، قد أستطيع تعليمكمخذو يدي التي أحاول بها الوصول إليكملكن كلماتي مثل الصمت تسقط كقطرات المياهويتردد صداها داخل آبار الصمت
وهؤلاء الناس الذين ينحنون ويصلونلإله من النيون هم من صنعوهوالإشارة تومض مُحذرةداخل الكلمات التي تشكلتقالت الإشارة " كلام الآنبياءمُدون على جدران مترو الأنفاق"، رددت مُغنية:ـ"مُدون على جدران متروف الأنفاق"والبيوت السكنيةوهمست داخل أصوات الصمت"
Sükutun səsi
Salam köhnə dostum qaranlıqYenə səninlə danışmağa gəlmişəmÇünki yavaşca sürünən bir xəyalMən yatarkən toxumlarını әkdiVə beynimdə cücərən xəyalSükutun səsində hələ də durur
Tək gəzdiyim narahat yuxulardaDöşənmiş dar küçələrdəKüçə lampalarının işığı altındaYaxamı soyuq və kədərə çevirdimGözlərim gecə ayıran neon işığının parıltısında deşəndəVə sükutun səsinə toxunanda
Və gördüyüm yalın işıqOn min insan, bəlkə də, daha çoxuSəsizcә danışan insanlar,Qulaq asmadan eşidən insanlar,Səslərin olmadığı mahnılar yazan insanlar,Və kimsə sükutun sükutu pozmağa cəsarət etməz
Axmaqlar dedim ki,Siz bilməzsiniz səssizlik böyüyən bir xərçəng kimidirMənim sözlərimi eşidin ki, mən sizə öyrədə bilim,Sizə çatdıracağım qolumu tutunAmma mənim sözlərim səssizliyi yağış damlalarının sәdası kimi sevirlər və səssizliyin quyularında əks-səda edirlər
Və insanlar yaratdıqları neon tanrının qarşısında diz çöküb dua etdilərVə xəbərdarlığın əlaməti, ildırımSözlərə əmələ gəldi.Qurduğu sözlərləVə işarə dedi ki,Peyğəmbərlərin sözləri,Metronun divarlarında yazılmışlarVə çoxmənzilli evlərin zallarında,Və sakitliyin səslərinin pıçıltısında
Sound of silence (Звука на тишината)
Здравей , тъма, мой стар другарДошъл съм пак за разговорЗащото видение промъкна се кат' прахПусна семената си докато спяхИ видениетоПосадено в моя умОще стоиВътре в звука на тишината
В неспокоен сън вървях си самПрез улички от калдаръмПод ореола на една улична лампаОбърнах яка към студа и влагатаКогато очите ми бяха прободениОт блясъка на неонова светлинаРазкъса нощтаИ докосна звука на тишината
И на голата светлина видяхХора -десетки хиляди от тяхХора разговарящи без да говорятХора чуващи без да слушатХора пишещи песни, които гласовете никога не споделят...И никой не смееДа смути звука на тишината.
"Глупаци", казах аз"вие не знаете"Тишината като рак расте.""Чуйте думите, ми с които мога да ви поуча,Поемете ръцете ми, за да мога да ви стигна."Но мойте думи като тихи капки паднаха,И проехтяха в кладенци от тишина.
И хората се поклониха и помолихаНа неоновия бог , който създадоха.И знака светна предупреждението сиВ думите, които образуваше.И знака казваше:"Думите на пророцитеСа написани по стените на подлезитеИ халета,И прошепнати в звука на тишината."
Ο ηχος της σιωπης
Γεια σου σκοταδι,παληε μου φιλεΗλθα ξανα για να μιλησουμεΓιατι μια οπτασια εισεχωρησε απαλακαι αφησε τους σπορους της μεσα στον υπνο μουκαι το οραμα που φυτευθηκε στο μυαλο μουπαραμενει ακομαμεσα στον ηχο της σιωπης
Σε ανησυχα ονειρα περπατησα μονοςΣτενα καλντεριμιαΥπο το φως ενος φανοστατη του δρομουσηκωσα τον γιακα μου για το κρυο και την υγρασιαΟταν ξαφνικα στα ματια μου αστραψε το φλας απο ενα φως απο Νεονπου εσκισε την νυκταΚαι ακουμπησε τον ηχο της σιωπης
Και στο γυμνο φως ειδαμυριαδα ανθρωπων,ισως και περισσοτερουςΑνθρωπους που συζητουσαν χωρις να μιλανεΑνθρωπους που ακουγαν χωρις να ακουνεΑνθρωπους που εγραφαν τραγουδια που καμμια φωνη δεντραγουδησεΓιατι κανεις δεν τολμησενα ενοχληση τον ηχο της σιωπης
"Ηλιθιοι" ειπα, δεν ξερετε οτιη ησυχια μεγαλωνει οπως ο καρκινοςΑκουστε τα λογια μου που ισως σας μαθουνΠαρτε τα χερια μου για να σας φτασωΑλλα τα λογια μου επεσαν σαν σιωπηλες σταγονες βροχηςκαι αντηχησαν στα πηγαδια της σιωπηςΚαι οι ανθρωποι υποκλιθηκαν και προσευχηθηκανστον θεο απο Νεον που κατασκευασανκαι η επιγραφη αστραψε το μηνυμα τηςΣτα λογια που σχηματιζακαι ειπε "Τα λογια των προφητων ειναι γραμμενα "στουςτοιχους του μετροκαι των εργατικων πολυκατοικιωνκαι ψιθυριζονται μεσα στους ηχους της σιωπης
Vaikuse hääl
Tere pimedus, mu vana sõberTulin taaskord sinuga rääkimaSest et vaikselt hiiliv nägemusPoetas oma seemned kui magasinJa mu pähe istutatud nägemus veelolemas onVaikuse hääles
Üksi rahututes unenägudes kõndisinKitsastel munakivitänavatelMa tänavalambi kuma allKergitasin krae külma ja niiskuse kaitseksKui mu silmi järsku pussitas neoonvalguse sähvatusSee lõikas öödJa vaikuse häält puudutas
Ja eredas valguses nägin maKümmetuhat inimest, ehk rohkemgiInimesi jutustamas ilma rääkimata.Inimesi kuulamas ilma kuulamata.Inimesi kirjutamas laule, mida hääl iialgi ei jagaMitte keegiEi julgenud rikkuda vaikuse häält.
Rumalad ütlesin te ei teaVaikus kasvab nagu vähkKuulake mind, et teid õpetada võiksinHaarake mind kätest, et teieni ulatuksinAga mu sõnad hääletu vihmana langesid,vaikuse kaevudest vastu kajadesid.
Ja inimesed palvetasid kummardunultneoonjumalat, kelle nad loonud olidVälgatuse saatel ilmusid sildileneed hoiatussõnad,mis kõlasid nii:"Profetite ennustused on kirjutatudmetroo seintele,majade trepikodatesseja need sositatakse vaikuse häälega".
صدای سکوت
سلام ، تاریکی، دوست قدیمی منآمده ام تا دوباره با تو حرف بزنمخواب بودم که رویایی به آرامیوجودم را فرا گرفتاین رویا در ذهنم ریشه دواندهو هنوز هم باقی ماندهدر صدای سکوت
در خوابهای پریشانم به تنهایی قدم میزدمبر روی سنگفرش کوچه هازیر نور چراغ برقیقه ام را بالا کشیدم تا از سرما و رطوبت در امان باشمناگهان نور یک تابلوی نئونی چشمم را زدنوری که شب را شکافتو صدای سکوت را لمس کرد
و در تابش این نورهزاران نفر ، شاید هم بیشتر، آدم را دیدمآدمهایی که حرف میزدند بی اینکه سخن بگویندآدمهایی که میشنیدند بی اینکه گوش بدهندآدمهایی که ترانه هایی مینوشتند که هرگز خوانده نمیشدهیچکس جرأت نمیکردکه صدای سکوت را بشکند
گقتم "ای دیوونه ها شما اصلا نمیدونینکه سکوت مثل سرطان رشد میکنهبه صدام گوش کنین شاید بتونم یادتون بدم"دستم رو بگیرین شاید بتونم بهتون نزدیک بشمولی حرفهایم مثل قطره های باران فرو ریختندو پژواکشان در چاه سکوت طنین انداخت
آنوقت مردم زانو زدند و نیایش کردنددر مقابل خدای نئونی ای که خلقش کردندناگهان تابلو روشن شدو کلماتی بر رویش شکل گرفت:که میگفتسخنان پیامبران""بر روی دیوار متروها و کوچه ها نوشته شده استو در صدای سکوت زمزمه شد
Hiljaisuuden ääni
Hei pimeys, vanha ystäväniOlen tullut puhumaan kanssasi uudelleenKoska näky hiljaa hiipienJätti siemenensä kun nukuinJa se näky joka oli istutettu aivoihiniOn vieläkinHiljaisuuden äänessä
Levottomissa unissa kävelin yksinKapeita mukulakivikatujaKatulampun sädekehän allaKäänsin kaulukseni kylmään ja kosteaanKun silmiäni pisti neonvalon välähdysJoka halkaisi yönJa kosketti hiljaisuuden ääntä
Ja paljaassa valossa näinKymmenentuhatta ihmistä, ehkä enemmänIhmisiä juttelemassa puhumattaIhmisiä kuulemassa kuuntelemattaIhmisiä kirjoittamassa lauluja joita äänet eivät ikinä jaaKukaan ei uskaltanutHäiritä hiljaisuuden ääntä
"Hölmöt" sanoin, "Ette tiedäHiljaisuus kasvaa kuin syöpäKuulkaa sanani jotta saatan opettaa teitäOttakaa käsivarteni jotta saatan tavoittaa teidät"Mutta sanani putosivat kuin hiljaiset sadepisaratJa kaikuivat hiljaisuuden kaivoissa
Ja ihmiset kumarsivat ja rukoilivatNeonjumalaa jonka he tekivätJa kyltti välkkyi varoitustaanSanoilla jotka se muodostiJa se kyltti sanoi "Profeettojen sanatOvat kirjoitettuina metron seiniinJa rappukäytäviinJa kuiskattuina hiljaisuuden äänissä"
Kol Had'mama (קול הדממה) | The Sound of Silence
שלום עלטה, חברתי הוותיקהבאתי לשוחח עימך שובכיוון שחזיון ברכות מזדחלהותיר זרעיו כשישנתיוהחזון אשר הושתל במוחיעודו נותרבתוך קול הדממה
בחלומות חסרי-מנוח צעדתי לבדירחובות צרים של אבןתחת הילה של מנורת רחובהפניתי צווארי אל הקור והלחותכשלפתע נדקרו עיניי מהבזק של נורת ניאוןאשר חצתה את הלילהונגעה בקול הדממה
ובאור החשוף ראיתיעשרת אלפים איש, אולי יותראנשים משוחחים מבלי לדבראנשים שומעים מבלי להקשיבאנשים כותבים שירים אשר קולות לא חולקיםואיש לא העזלהפריע לקול הדממה
טיפשים" אמרתי, "אינכם יודעים"הדממה כמו סרטן מתפשטתשמעו מילותיי אשר עשויות ללמדכם"קחו זרועותיי אשר עשויות לבוא לקראתכםאך מילותיי, כמו טיפות הגשם נפלווהדהדו בבארות הדממה
והאנשים השתחוו והתפללואל אלוהי הניאון אשר יצרווהשלט הבזיק את אזהרתוואת מילותיו אשר יצרוהשלט כתב "מילות הנביאיםכתובות על קירות הרכבת התחתיתועל בנייני מגורים"ונלחשות בקול הדממה
Zvuk Tišine
Zdravo tamo,stari prijateljuDosao sam opet sa tobom popricatiJer je vizija, blago užasavajucaOstavila svoje sjeme dok sam spavaoI vizijaKoja je posađena u moj mozakostaje idaljeUnutar zvuka tisine
U nemirnim snovima hodao sam samUske ulice poplocene kamenomIspod aureole ulicne lampePrevrnuo sam kragnu od hladnce i vlaznostiKada su mi oci probodeneSa bljeskom neonskog svijetlaKoje je presjeklo nocI dotaklo zvuk tisine
I u golom svijetlu vidio samDeset tisuca ljudi, mozda viseLjudi pricaju bez razgovoraLjudi cuju bez slusanjaLjudi pisu pjesme koje glasovi nikada ne dijeleI nitko se ne usudiUznemiravati zvuk tisine
"Budale," rekao sam,"vi ne znateTišina kao rak raste,Poslusajte moje rijeci mozda cu te naucitiUzmite moje ruke i mozda cu te doseći."Ali moje rijeci,kao tihe kisne kapi padajuI odjekuju bunarima tisine
I ljudi su se klanjali i moliliNeonskom Bogu kojeg su stvoriliI znak je bljesnuo svoje upozorenjeU rijecima koje je formirao.I znaci su rekli:"Rijeci prorokaSu ispisane na zidovima podzemnih zeljeznicaI zgradskih hodnikaI saputane u zvuku tisine."
A csend hangjai
Hahó, sötétség, öreg barátom,jöttem újra beszélgetni veled,mert álmomban egy látomás megint elültette magjait, puhán lopódzva.És ez a látomás,ami az agyamba fészkelte magát,Ott van még mindigA csend hangjai közt.
Nyugtalan álmaimban egyedül jártamMacskaköves, szűk sikátorokban,egy utcalámpa sápadt fénykörében.Galléromat feltűrtem a nyirkos szélben,Ahogy egy neonfény villanása szemembe szúrt,És az éjszakát kettéhasítottaMegérintve a csend hangjait.
És láttam ott, a csupasz fénybenTízezer embert, talán többet is.Embereket, akik szavak nélkül szóltak.Akik hallgattak, de nem figyeltek,Akik soha nem énekelt dalokat írtak,És közülük senki nem merteMegzavarni a csend hangjait.
"Bolondok!" mondtam "ti nem tudjátok,hogy a csend úgy nő, mint a rák,Halljátok meg, amit nektek tanítok,Fogjátok a kezem, amit felétek nyújtok."De a szavaim néma esőcseppekként koppantak,És visszhangzottaka csend kútjaiban.
És az emberek leborulva imádtákAz általuk emelt neon istenséget,És akkor kigyulladt a vészjel,És megszólalt a figyelmeztető hang,És azt mondta: "a próféták szava
Ott van az aluljárók falán,a bérházak udvarán,Elsuttogva a csend hangjaiban.
Звукот на тишината
Здраво, мраку, стар пријателуДојдов пак со тебе да зборувамБидејќи една визија полека се привлекуваЈа оставила својата семка додека сум спиел јасИ таа визија што била вметната во мојот умСеуште остануваВнатре, во звукот на тишината
Во немирни сништа, чекорев самПо тесни улички поплочени со каменПод ореолот на една улична светилкаЈа свртев јаката наспроти студот и влагатаКога очиве ги прободе блесок неонска светлинаКоја ја распоруваше ноќтаИ го допираше звукот на тишината
И во голата светлина јас видовДесет илјади луѓе, можеби повеќеЛуѓе кои зборуваа без да кажатЛуѓе кои слушаа без да чујатЛуѓе кои пишуваа песни што глас не ќе ги споделиИ никој не се осудувашеДа го вознемри звукот на тишината
„Будали,“ реков јас, „па вие не знаете [дека]Тишината е како рак кој растеЧујте ги моите зборови, како би можел да ве научамФатете ме за раце, како би можел да ве дофатам“Но моите зборови, како тивки капки дождовни паѓааИ одекнуваа во бунарите на тишината
И луѓето се поклонуваа и се молеаПред неонскиот бог кој го создалеИ неонскиот знак го оттрепери своето предупредувањеВо зборовите што ги формирашеПа знакот кажа „Зборовите на пророцитеСе испишани по тунелите на подземните железнициИ влезови на зградиИ се шепотени во звукот на тишината“
Het geluid van de stilte
Hallo duisternis, mijn oude vriend,Ik ben gekomen om weer eens met je pratenWant een visioen besloop me zachtjes,Liet zijn zaad achter terwijl ik lag te slapen,En het visioenDat in mijn gedachten werd gezaaid,Blijft nog altijd voortgaanTot in het geluid van de stilte
In onrustige dromen liep ik alleen,In smalle straten van kasseienOnder de lichtstraal van een straatlantaarn,Ik draaide mijn kraag tegen de kou en vochtigheidToen mijn ogen werden geraaktDoor de flits van een neonlicht,Die de nacht openscheurdeEn het geluid van de stilte aanraakte
En in het schrale licht zag ik,tienduizend mensen, misschien meerMensen die praten zonder te spreken,Mensen die horen zonder te luisterenMensen die liedjes schrijven die zangers nooit zullen zingen…En niemand durfdeHet geluid van de stilte te verstoren
“Dwazen”, zei ik, “weet je niet,Dat stilte als een kanker groeit”.“Hoor mijn woorden” zodat ik het je misschien kan doen begrijpen,Grijp mijn armen zodat ik je misschien kan bereiken.”Maar mijn woorden vielen neer als stille regendruppels,en weerklonken in de bronnen van stilte
En de mensen bogen en badenVoor de neon-God, die zij schiepenEn het bord flitste zijn waarschuwingin de woorden die het vormdeEn het bord verkondigde: “De woorden van de profetenZijn geschreven op de muren van de ondergrondseEn op flatgebouwen,En gefluisterd in het geluid van de stilte.”
Dźwięki Ciszy
Witaj ciemności, moja stara przyjaciółkoPrzyszedłem by porozmawiać z tobą znówZ powodu wizji łagodne pełznięciePozostawiło nasiona kiedy spałemA wizja która została zasadzona w mym mózguNadal pozostajePomiędzy dźwiękami ciszy
W snach niespokojnych, szedłem samWąskimi brukowymi uliczkamiPod otoczką ulicznych lampObróciłem mój kołnierz ku chłodowi i wilgociKiedy moje oczy były dźgane błyskami neonowych światełKtóre rozdzielały nocI docierały do dźwięków ciszy
A w nagim świetle widziałemDziesięć tysięcy ludzi, może więcejLudzi rozmawiających bez mówieniaLudzi słyszących bez słuchaniaLudzi piszących piosenki którymi głosy nigdy się nie dzieląNikt nie ważył sięZakłócić dźwięki ciszy
"Głupcy" powiedziałem "Nie wiecie żeCisza rośnie jak rakUsłyszcie moje słowa które może was naucząWeźcie moje ramiona które może was dosięgną"Lecz moje słowa spłynęły niczym ciche krople deszczuI odbiły się echem w studniach ciszy
A ludzie pochylali się i modliliDo neonowego boga którego stworzyliA znaki błyskały swoimi ostrzeżeniamiW słowa które formułowałI znak powiedział "Słowa proroków sąZapisane na ścianach metraI na korytarzach czynszówek*I szeptane w dźwiękach ciszy"
Som do Silêncio
Olá, escuridão, minha velha amigaEu vim falar com você novamentePor causa de uma visão que se aproxima suavementeDeixou suas sementes enquanto eu estava dormindoE a visãoQue foi plantanda em meu cerebroAinda permaneceDentro do som do silencio
Em sonhos inquietos eu caminhei sozinhoRuas estreitas de paralelepipedosSob a aurea de uma lampada de ruaVirei minha gola para o frio e a umidadeQuando meus olhos foram esfaqueadosPelo brilho de uma luz de neonQue rachou a noiteE tocou o som do silencio
E na luz nua eu viDez mil pessoas, talvez maisPessoas falando sem falarPessoas ouvindo sem ouvirPessoas escrevendo canções, que vozes nunca compartilharamE ninguem ousaPerturbar o som do silencio.
“Tolos,” eu disse, “vocês não sabemSilencio cresce como um cancer.”“Ouçam minhas palavras que eu posso lhes ensinarPegue meu braço, que eu posso alcança-los.”Mas minhas palavras como silenciosas gotas de chuva cairam,E ecoaram nos poços do silencio.
E as pessoas se curvaram e rezaramPara o deus de neon que elas fizeram.E um sinal piscou seu avisoNas palavras que estavam se formando.E o sinal disse: “As palavras dos profetasEstão escritas nas paredes do metrôE na entrada dos edificios,E sussuraram no som do silencio.”
Sunetul liniştii
Salut, întunericule, vechiul meu prietenAm venit să vorbesc cu tine iar,Căci o viziune încet îşi face loc înăuntru,Şi-a lăsat seminţele în timp ce eu dormeam,Şi viziuneaCe-a fost plantată în creierul meuÎncă rămâneÎnăuntrul sunetului liniştii.
În vise agitate mergeam singurPe străzi înguste de piatră cubicăSub haloul unui stâlp de iluminat,Mi-am ridicat gulerul din cauza frigului şi a umezeliiCând ochii mei au fost înjunghiaţi de străfulgerarea unei lumini de neonCare a tăiat noapteaŞi a atins sunetul liniştii.
Şi în lumina puternică am văzutZece mii de oameni, poate chiar mai mulţiOameni vorbind fără să rostească,Oameni auzind fără să asculte,Oameni scriind cântece pe care vocile nu le-au împărtăşit niciodatăŞi nimeni nu a îndrăznitSă tulbure sunetul liniştii.
"Proştilor", am spus, "Voi nu ştiţiCă liniştea creşte precum cancerul,Ascultaţi-mi cuvintele căci v-aş putea învăţa,Luaţi-mă de mâini căci aş putea ajunge la voi"Dar cuvintele mele au căzut precum nişte picături de ploaie silenţioaseŞi au răsunat în fântânile liniştii.
Şi oamenii făceau plecăciuni şi se închinauUnui dumnezeu din neon făcut de eiŞi pe semn strălucea avertismentulÎn cuvintele pe care le alcătuiaŞi semnul zicea: "Cuvintele profeţilor sunt scrise pe zidurile metroului"Şi pe holurile blocurilor,Şi şoptite în sunetul liniştii."
Zvok tišine
Živjo tema, moj stari prijateljSpet sem se prišel s teboj pogovarjatZaradi vizije, počasi približujočePustila svoja semena je med mojim spanjemIn ta vizija, posajena v mojih možganihŠe vedno ostajaV zvoku tišine
V nemirnih sanjah hodil sem samOzke tlakovane ulicePod sijem ulične svetilkePovzdignil sem ovratnik proti mrazu in vlagiKo mi oči zabodel je blisk neonskih lučiKi razcepil je nočIn dotaknil se zvoka tišine
In v goli luči videl semDeset tisoč ljudi, mogoče večGovorili so brez govoraSlišali brez poslušanjaPisali so pesmi, ki jih glas ne bo nikoli delilNihče si ni upalZmotiti zvoka tišine
"Bedaki," rekel sem "Ali ne veste,Da tišina raste ko rakUslišite moje besede, da vas lahko naučimVzemite mi roki, da vas lahko dosežem"A moje besede kot tihe kaplice dežja padale soIn odmevale v vodnjakih tišine
In ljudje so se klanjali in moliliK neonskem bogu, ki so ga narediliIn znak utripal je v opozoriluV besedah, ki jih je oblikovalIn znak rekel je "Besede prerokovSo napisane na stenah podzemneIn najemnih dvoranahIn šepetane v zvoku tišine"
Tingulli i Heshtjes
Përshëndetje terr, mik i vjetërErdha te nis me ty nje bisede tjeterSe një vegim , lehte me pershkoiNdërsa une flija,farerat i leshoiDhe vegimiQë në trurin tim ka hedhur rrenjePo qendronNe tingullin e heshtjes
Në ëndrrat e trazuara eca ne vetmiNëpër udhët e ngushta prej kalldrëmiNën shkelqimin e rruges me poca ndricimiE mblodha jakën prej te ftohtit me lagështiKur sytë mi verboiVezullimi qe një drite neoni leshoiE natën pershkoiDhe preku tingullin e heshtjes
Dhe nen driten e qarte pashë uneMijëra njerëz , mbase me shumeNjerëzit flisnin pa thene asgjeNjerezit degjonin pa ndier gjeNjerezit shkruanin kenge qe zerat kurre s'kendojnedhe asnje nga ata s'guxoiTe shqetësoi tingullin e heshtjes
" Te marrë," thash une," ju s'dini seHeshtja si një kancer rritet mbi dhe' ''''Dëgjomeni fjalët qe te mund tju mësoj ,Kapmeni krahët qe te mund tju takoj"Por fjalët e mia rane si pikat e shiut qete,Dhe jehuan puseve te heshtjes
Dhe populli u përkul e adhuroiPerëndine neon qe ai krijoiDhe shenja vezulluese paralajmëroi,Ne fjalet qe ajo formoiE shenja tha " Fjalët e profetëveJanë shkruar mureve te nenkalimeveE kthinave te banesave . "Dhe pëshpëriti ne tingullin e heshtjes.”
Zvuk Tisine
Zdarvo mraku,moj stari druzeDosao sam da popricam sa tobom opetJer je vizija,blago zastrasujucaOstavila svoje seme dok sam spavaoI vizijaKoja je posadjena u mom mozguI dalje postojiUnutar zvuka tisine
U neumornim snovima ja hodao sam samUske ulice poplocane kamenomIspod orala ulicne lampePrevrnuo sam moju kragnu za hladno i vlaznoKada su mi oci ubodeneSa bljeskom neonskog svetlaKoji je podelio nocI dodirnuo zvuk tisine
I na golom svetlu video samDeset hiljada ljudi,mozda viseLjudi pricaju bez razgovoraLjudi cuju i bez slusanjaLjudi pisu pesme koje glasovi nikada ne deleI niko se nije usudioPoremetiti zvuk tisine
"Budale," rekao sam,"vi ne znateNauka kao rak raste,Uzmite moje ruke kako big mogao do vas dopreti."Ali moje reci,kao necujne kisne kapi su paleI odjekivale u bunarima tisine
I ljudi su se klanjali i moliliNeonskom Bogu koga su napraviliI znak je odbljesnuo svoje upozorenjeU recima koje je formirao.I znaci su rekli:"Reci prorokaSu ispisane na zidovima podzemnicaI hodnika zgradaI saputane u zvuku tisine."
Sessizliğin Melodisi
Merhaba eski dostum karanlıkYine seninle konuşmaya geldimÇünkü usulca sürünen bir hayalBen uyurken tohumlarını bıraktıVe beynimde filizlenen hayalSükutun sesinde hala duruyor
Yalnız yürüdüğüm huzursuz rüyalardaParke taşlı dar sokaklardaSokak lambalarının ışığı altındaYakamı soğuk ve kedere çevirdimGözlerim geceyi ayıran neon ışığının parıltısında delindiğindeVe sükutun sesine dokunduğunda
Ve gördüğüm çıplak ışıkOn bin insan,belki daha fazlasıSes çıkarmadan konuşan insanlar,Dinlemeden duyan insanlar,Seslerin olmadığı şarkılar yazan insanlar,Ve kimse sükutun sessizliğini bozmaya cesaret edemez
'Aptallar' dedim 'Siz bilmezsiniz sessizlik büyüyen bir kanser gibidirSize öğretebileceğim sözleri duyunSize ulaştırabileceğim kollarımı tutun'Ama benim sözlerim sessizliği yağmur damlalarının düşüşü gibi severler ve sessizliğin kuyularında yankı yaparlar
Ve insanlar yarattıkları neon tanrının önünde diz çöküp dua ettilerVe işaret uyarısını öfkeyle belirttiKurduğu kelimelerleVe işaret dedi ki, 'Peygamberlerin sözlerimetro duvarlarına ve kiralık salonlara yazılmıştır.'Sükutun sessizliğinde fısıldadı