Þú komst til að kveðja í gær.Þú kvaddir og allt varð svo hljótt.Á glugganum frostrósin grær.Ég gat ekkert sofið í nótt.
Hvert andvarp frá einmana sál,hvert orð sem var myndað án hljómsnú greindist sem gaddfreðið málí gervi hins lífvana blóms.
En stormurinn brýst inn í bæmeð brimgný frá klettóttri strönd,því reiðum og rjúkandi sæhann réttir oft ögrandi hönd.
Því krýp ég og bæn mína bið,þá bæn sem í hjartanu er skráð.Ó, þyrmdu honum, gefðu honum grið.Hver gæti mér orð þessi láð?
You came to say goodbye yesterday.You said goodbye and everything was so quiet.On the windows the frost rose grows.I could not sleep last night.
Each sigh from a lonely soul,every word that was formed without soundnow seems like a frostbitten affairdressed in the guise of lifeless flowers.
But the storm breaks into townwith waves from the rocky coast,the angry and fuming seagives often a challenging hand.
So I kneel and I say my prayer,the prayer of the heart is recorded.Oh, spare him, give him peace.Who should watch over me in this land?