Giorgos Dalaras "Kane kouragio Anna (Κάνε κουράγιο Άννα)" lyrics

Kane kouragio Anna (Κάνε κουράγιο Άννα)

Κάνε κουράγιο, Άννα.Πάλεψε τα χρόνια.Άννα μου, με τις αλλιώτικες συνήθειες,τις αλλιώτικες κινήσεις.Είχες πολύ καλούς τρόπους.Φαινόταν ότι ήσουν από άλλο κόσμο.Όμως, εσύ έκανες ό,τι μπορούσεςγια να μην το δείχνεις.Δεν περιφρονούσες τη φτώχειααλλά ούτε σε γοήτευε ιδιαίτερα.Όλα σε σένα ήταν διαφορετικά.Το δωμάτιο σου με τα σπάνια αντικείμενα,τα γράμματα, τα δώρα σου...Σίγουρα, είχες καλύτερο γούστο από μένα!Ερχόσουν και μ’ έβρισκες.Το κρεβάτι μου, το στήθος σου...Άννα, μικρή πρόστυχη κυρία.Και κάτω απ’ τα παράθυρα βρεγμένος δρόμος,ο ήχος του τρένου, το σούρουπο.Και το δωμάτιο μου, Άννα,κρεμασμένο στον αέρα,σαν πορτοκάλι.Κάνε κουράγιο Άννα.

Πού να 'σαι τώρα;Ποιος ξέρει πώς περνάς...Πού να 'σαι τώρα; Αχ πώς αντέχεις;Χωρίς να έχεις αυτό που αγαπάςκαι δίχως ν’ αγαπάς αυτό που έχεις...

Ξέρεις Άννα εμείς οι δυοήταν γραφτό να συναντηθούμε.Τι να ξέρουν; Πώς μπορούν να ξέρουν οι άλλοι;Συνομίληκη, μικρή ερωμένη μου.Θυμάσαι; Εκατομμύρια στιγμές,στιγμές που όσο πάνε και λιγοστεύουν,έτσι όπως κάποιοι τις λεηλατούνμπροστά στα μάτια μας, κάθε μέρα.Άδικα παλεύω να τις κρατήσω, άδικα.κυλάνε βουβά και φεύγουνπρος τη μεγάλη θάλασσα.Πέρασαν τόσα χρόνια.Δεν φοράω πια το φοιτητικό μου μπουφάνκαι δυσκολεύομαι να συνηθίσωαυτό το καλοραμένο κουστούμι.Δεν περιφρονώ το χρήμααλλά ούτε με γοητεύει ιδιαίτερα.Μότσαρτ, Ρέκβιεμ, Agnus Dei, Yesterday.

Απόψε θα `ρθω στο πρώτο σου όνειρο.Μη γεράσεις Άννα, μη γεράσεις.Πες ψέματα στον άντρα σου.Σκίσε την πρόσκληση, ακύρωσε το δείπνο.Ακούμπησε με, όπως τότε, με το γόνατό σουκάτω από το τραπέζι.Απόψε, Άννα.Στο καλύτερο ξενοδοχείο.Απόψε.Στο πρώτο σου όνειρο.Κάνε κουράγιο Άννα.

Πού να `σαι τώρα;Ποιος ξέρει πώς περνάς...Πού να `σαι τώρα; Αχ πώς αντέχεις;Χωρίς να έχεις αυτό που αγαπάςκαι δίχως ν’ αγαπάς αυτό που έχεις...

Μη γεράσεις Άννα, μη γεράσεις.Γιατί δε θα `χω πια κανέναν και τίποτανα με κρατήσει νέο.Μόνος μου επιμένω ακόμα εδώ,παρόλο που άρχισε πάλι να βρέχει,έτσι όπως βρέχει πάντα στα νησιάΟκτώβρη μήνα.Θυμάσαι;Θάλασσα από μολύβι και ουρανός από πεύκα.Απόμακρες, ανάκατες φωνές.Η φωνή της μητέρας, του φίλου, της κόρης,του αδελφού, της ερωμένης,της σειρήνας του πλοίου.Ρούχα λευκά, βιαστικά μαζεμένα,λίγο πριν τη βροχή.Μαζί τους χάθηκε και το φως.Ένας σύντομος περίπατος,ακόμα...εκεί.Δίπλα στη θάλασσα.Κι ύστερα...τέλος, τέλος.Κάνε κουράγιο, Άννα.

Πού να `σαι τώρα;Ποιος ξέρει πώς περνάς...Πού να `σαι τώρα; Αχ πώς αντέχεις;Χωρίς να έχεις αυτό που αγαπάςκαι δίχως ν’ αγαπάς αυτό που έχεις...

Κάνε κουράγιο Άννα...

Have courage, Anna

Have courage Anna,fight with timeMy Anna, with different habitsdifferent movesYou had very good mannersIt was obvious that you were coming from another worldBut you were doing everything you couldin order not to show itYou didn't contemn poornessbut it didn't attract you as wellEverything in you was differentYour room with the rare objectsthe letters, the giftsYou bet that you had a better taste than mine!You were coming to find meMy bed, your breast...Anna, little dirty ladyAnd outside (down) the windows, a wet roadthe sound of the train, the nightfallAnd my room, Annahanged in the airlike an orangeHave courage Anna

Who knows where you are nowwho knows how you are doingWho knows where you are now. How you can dowithout having what you loveand without loving what you have...

You know Anna, for the two of us,it was written (in the destiny) to meetWhat could others know? How could they know?My coetaneous, little loverDo you remember? Millions of momentsmoments that become fewer and feweras some foray themin front of our eyes, every dayHopelessly I fight to keep them, hopelessly (! again)they trickle slow and they gotowards the big seaSo many years have passedI don't wear my student jacket anymoreand I can hardly get usedto this well needled costumeI don't contemn moneybut it doesn't attract me so much.........................

Tonight I will visit your first dreamDon't get old Anna, don't get oldLie to your husbandRip the invitation, cancel the dinnerTouch me, like that time, with your kneeunder the tableTonight, AnnaIn the best hotelTonightIn your first dreamhave courage Anna

Who knows where you are nowwho knows how you are doingWho knows where you are now. How you can dowithout having what you loveand without loving what you have...

Don't get old Anna, don't get oldbecause I won't have anybody and anythingto keep me youngI am alone, still insisting herealthough it has again started to rainas it always rains in the islandsduring OctoberRemember?A sea made of lead and a sky of pinesRemote, mixed voicesThe voice of the mother, of the friend, of the daughter,of the brother, of the loverof the siren of the shipWhite clothes, removed quicklyjust before the rainThe light was lost with themA short walkstill...there. Next to the seaAnd then...the end, the endHave courage Anna