O Amlet tis selinis (Ο Άμλετ της σελήνης)
Ξεγέλασες τους ουρανούς με ξόρκια μαύρη φλόγαΠως η ζωή χαρίζεται χωρίς ν' ανατραπείΚι όλα τα λόγια των τρελών που ήταν δικά μας λόγιαΤα μάγευες με φάρμακα στην άσωτη σιωπή
Πενθούσες με τους έρωτες γυμνός και μεθυσμένοςΓιατί με τους αθάνατους είχες λογαριασμούςΤις άριες μιας όπερας τραύλιζες νικημένοςΜιας επαρχίας μαθητής μπροστά σε δυο χρησμούς
Τι ζήλεψες τι τά 'θελες τα ένδοξα ΠαρίσιαΈτσι κι αλλιώς ο κόσμος πια παντού είναι τεκέςΔιεκδικούσες θαύματα που δίνουν τα χασίσιαΚαι παραισθήσεις όσων ζουν μέσα στις φυλακές
Και μια βραδιά που ντύθηκες ο Άμλετ της ΣελήνηςΈσβησες μ' ένα φύσημα τα φώτα της σκηνήςΚαι μονολόγους άρχισες κι αινίγματα να λύνειςΜιας τέχνης και μιας εποχής παλιάς και σκοτεινής
Τι ζήλεψες τι τά 'θελες τα ένδοξα ΠαρίσιαΈτσι κι αλλιώς ο κόσμος πια παντού είναι τεκέςΔιεκδικούσες θαύματα που δίνουν τα χασίσιαΚαι παραισθήσεις όσων ζουν μέσα στις φυλακές