Τα χρονια μου ναυαγησαν στις ξερες σου
Η ανάσα σου ήτανε η πρώτη μου πατρίδακι η μυρωδιά σου ήταν ο πρώτος μου εθισμόςΠάει καιρός που έχω φύγει από τη Θήβακαι περιφέρομαι σακάτης και τυφλός
Καθαγιασμένος στα νερά της λησμονιάς σουΕξουθενωμένος από τα έργα και τις μέρες σουΘητεύω δίπλα σε αγάπες ξοφλημένεςγιατί τα χρόνια μου ναυάγησαν στις ξέρες σου
Παραχωρώ τ’ άθλιο κορμί, τις πληγές μουνα εξασκηθούν οι μανιακοί και οι αρχάριοιΘεέ μου, πώς ξεράθηκαν έτσι οι πηγές μουπου ξεδιψούσαν ναυαγοί λεγεωνάριοι
Και θα πληρώνω σαν αντίτιμο στο χρόνοτη μοναξιά για όλα τα χάδια που ζητούσαΓια την αγάπη που με βύθισε στο πόνοκι έτσι σακάτεψα εσένα που αγαπούσα
Άραγε θα θυμάται κάποιος τ’ όνομά μας,της ζωής μας τα εξαίσια φεγγάρια,τα πάθη μας, τις λύπες, τα δεινά μας;Άραγε υπήρξαμε ποτέ; Στα όνειρα μας!