Justelene
Μέσα σε χρόνια δανεικά, απρόσμενα και ξέναμες στα ποτάμια τα θολά που ζω σαν μαύρη σμέρναμες στην ανάσα του Βοριά, σε σύμπαντα ηττημέναθα σιγοκαίνε σαν φωτιά η αγάπη και η λησμονιά.
Θα έχουν τα μάτια μου σκουριά, θα ζω χωρίς εσένα,θα με χλευάζουν τα παιδιά, θα πιω απ’ τη μαύρη στέρναμες στων μηρών σου τη δροσιά πως ξαποσταίναν τρυφεράτα χέρια μου, δυο ελάφια κουρασμένα.
Κι εγώ που δεν μπορώ πια να ξεχάσω τ’ όνομά τηςνα τριγυρνάω εδώ κι εκεί ψάχνοντας τ’ άρωμά της,στον κήπο της Γεσθημανή να ξαγρυπνώ δίχως φωνή,σαν λυπημένο φάντασμα στον τάφο της αγάπης.