Telefteos stathmos | Τελευταίος σταθμός
Σβήνει το φωςαπό τα μάτια μουκι όλα όσα έζησαμπρος μου περνάνε.
Στέκομαι εδώστον τελευταίο σταθμόμε όλα όσα αγάπησακαι πήγαν χαμένα.
Δεν μετανιώνω πιαόλα ή τίποταδάσος και ερημιάαυτή ήταν η ψυχή μου,πάει πια.
Σαν νοσταλγώπουλιά με παν μακριάπόνο δεν νιώθω πιαμόνο θυμάμαι.
Πάντα έλεγεςπως η ζωή είν’ στιγμέςκύμα που σκάει σ’ ακτέςκερί που λιώνει.
Δεν μετανιώνω πιαόλα ή τίποταδάσος και ερημιάαυτή ήταν η ψυχή μου,πάει πια.
Δεν κόβεται στα δύο η ζωήείναι ήλιος και μαζί βροχήκι ούτε για μια αιωνιότηταδεν θ’ άλλαζα μια μέρα απ’ αυτή,δεν κόβεται στα δύο η ζωήείναι κόλαση, παράδεισος μαζίκι αυτά που έζησα είτε άσχημαείτε όμορφα ήσαν εγώ κι εσύ.
Δεν κόβεται στα δύο η ζωήΕίναι ήλιος και βροχή μαζί.