Domenico Modugno "Vecchio frac" Слова пісні

Vecchio frac

Nella notte, mentre tutti dormono, solo un uomo cammina per le strade. È un uomo in frac.

~ ~ ~

È giunta mezzanotte,si spengono i rumori,si spegne anche l'insegnadi quell'ultimo caffè.Le strade son deserte,deserte e silenziose,un'ultima carrozzacigolando se ne va.

Il fiume scorre lentofrusciando sotto i ponti,la luna splende in cielo,dorme tutta la città,solo va un uomo in frac.

Ha il cilindro per cappello,due diamanti per gemelli,un bastone di cristallo,la gardenia nell'occhielloe sul candido gilè un papillon,un papillon di seta blu.

S'avvicina lentamentecon incedere elegante,ha l'aspetto trasognato,malinconico ed assentee non si sa da dove vienné dove va.

Chi mai saràquell'uomo in frac?

Bonne nuit, bonne nuit,bonne nuit, buona notteva dicendo ad ogni cosa,ai fanali illuminati,ad un gatto innamoratoche randagio se ne va.

~ ~ ~

È giunta ormai l'aurora,si spengono i fanali,si sveglia a poco a pocotutta quanta la città.La luna s'è incantatasorpresa e impallidita,pian piano scolorandosinel cielo sparirà.

Sbadiglia una finestrasul fiume silenziosoe nella luce biancagalleggiando se ne vanun cilindro, un fiore e un frac.

Galleggiando dolcementee lasciandosi cullarese ne scende lentamentesotto i ponti verso il mare,verso il mare se ne va.

Chi mai sarà, chi mai saràquell'uomo in frac?

Adieu, adieu, adieu,adieu, addio al mondo,ai ricordi del passato,ad un sogno mai sognato,ad un attimo d'amoreche mai più ritornerà.

La la la la...

Ο άνθρωπος με το φράκο

Τη νύχτα, ενώ όλοι κοιμούνται, μόνος ένας άνθρωπος περπατά στους δρόμους. Είναι ένας άνθρωπος με φράκο.……Πλησίασαν μεσάνυχτα,έσβησαν οι θόρυβοι,έσβησε και η φωτεινή επιγραφήτου τελευταίου καφέ.Οι δρόμοι είναι έρημοι,έρημοι και σιωπηλοί,μια τελευταία άμαξατρίζοντας απομακρύνεται.

Το ποτάμι κυλά αργάπαφλάζοντας κάτω από τις γέφυρες,το φεγγάρι λάμπει στον ουρανό,όλη η πόλη κοιμάται,μόνος πηγαίνει ένας άνθρωπος με φράκο

Για καπέλο έχει ένα ημίψηλο,δύο διαμάντια για μανικετόκουμπα,ένα κρυστάλλινο μπαστούνι,μια γαρδένια στο πέτοκι επάνω στο κάτασπρο ζιλέ ένα παπιγιόν,ένα παπιγιόν από μπλε μετάξι

Πλησιάζει αργά,με κομψή εγκατάλειψη,το ύφος του είναι ονειροπαρμένο,μελαγχολικό και απόνκαι κανείς δεν ξέρει από πού έρχεταιούτε πού πηγαίνει.

Ποιος να είναιεκείνος ο άνθρωπος με το φράκο;

«Bonne nuit, bonne nuit, καληνύχτα»λέει σε κάθε πράγμα,στα φωτισμένα φανάρια,σε κάθε ερωτευμένο γάτο,που αδέσποτος απομακρύνεται.

......

Πρόβαλε πια η αυγή,σβήνουν τα φανάρια,ξυπνά σιγά σιγά όλη η πόλη.Το φεγγάρι ξέμεινε μαγεμένο και χλωμό,σιγά σιγά θα ξεθωριάσεικαι θα χαθεί στον ουρανό.

Ανοίγει ένα παράθυροπάνω στο σιωπηλό ποτάμικαι μες στο λευκό φωςεπιπλέοντας απομακρύνονταιένα ημίψηλο, ένα λουλούδι και ένα φράκο.

Επιπλέοντας απαλά λικνίζεται,καταβαίνει αργάκάτω από τις γέφυρες προς τη θάλασσα,απομακρύνεται προς τη θάλασσα.

Ποιος να ’ναι, ποιος να ’ναιεκείνος ο άνθρωπος με το φράκο;

Adieu, adieu, αντίο στον κόσμο,στις αναμνήσεις του παρελθόντος,σ’ ένα όνειρο που ποτέ δεν ονειρεύτηκε,σε μια στιγμή αγάπης που δε θα ξανάρθει ποτ πια.

Λα, λα, λα