Fabrizio De André "Canzone per l'estate" Слова пісні

Canzone per l'estate

Con tua moglie che lavava i piatti in cucina e non capivacon tua figlia che provava il suo vestito nuovo e sorridevacon la radio che ronzavaper il mondo cose stranee il respiro del tuo cane che dormiva.

Coi tuoi santi sempre prontia benedire i tuoi sforzi per il panecon il tuo bambino biondoa cui hai donato una pistola per Nataleche sembra vera,con il letto in cui tua moglienon ti ha mai saputo daree gli occhiali che tra un po' dovrai cambiare.

Com'è che non riesci più a volare

Con le tue finestre aperte sulla strada e gli occhi chiusisulla gentecon la tua tranquillità, lucidità, soddisfazione permanentela tua coda di ricambiole tue nuvole in affittole tue rondini di guardia sopra il tetto.

Con il tuo francescanesimo a puntatee la tua dolce consistenzacol tuo ossigeno purgatoe le tue onde regolate in una stanzacol permesso di trasmetteree il divieto di parlaree ogni giorno un altro giorno da contare.

Com'è che non riesci più a volare

Con i tuoi entusiasmi lenti precisati da ricordi stagionalie una bella addormentata che si svegliaa tutto quel che le regalicon il tuo collezionismodi parole complicatela tua ultima canzone per l'estate.

Con le tue mani di carta per avvolgere altre mani normalicon l'idiota in giardino ad isolare le tue rose miglioricol tuo freddo di montagnae il divieto di sudaree più niente per poterti vergognare.

Com'è che non riesci più a volare

Τραγούδι για το καλοκαίρι

Με τη γυναίκα σου, που έπλενε πιάτα στην κουζίνα και δεν καταλάβαινε,με την κόρη σου, που δοκίμαζε το καινούργιο της φόρεμα και χαμογελούσε,με το ραδιόφωνο, που βουίζοντας μετέδιδεπαράξενα πράγματα για τον κόσμοκαι η αναπνοή του σκύλου σου, που κοιμόταν.Με τους αγίους σου πάντα πρόθυμους να ευλογήσουν τον αγώνα σου για ψωμί,με το ξανθό αγοράκι σου, που του χάρισες ένα πιστόλι για τα Χριστούγεννα, που μοιάζει αληθινό,με το κρεβάτι όπου η γυναίκα σουδεν κατάφερε ποτέ να σου δοθείκαι τα γυαλιά που σε λίγο θα πρέπει ν’ αλλάξεις,πώς και δεν τα καταφέρνεις πια να πετάξεις;

Με τα παράθυρά σου ανοιχτά στο δρόμο και τα μάτια σου κλειστά στους ανθρώπουςμε την αταραξία σου, τη διαύγειά σου, τη διαρκή ικανοποίησή σου,την ουρά σου ανταλλακτικό,τα σύννεφά σου προς ενοικίασητα χελιδόνια σου φύλακες πάνω στη στέγη.Με τη θρησκευτική σου πίστη σε συνέχειες και τη γλυκανάλατη υπόστασή σου,με το απιονισμένο σου οξυγόνο και τους καθορισμένους σταθμούς ραδιοφώνου μέσα στο δωμάτιό σου,με την άδεια να ακούς όσα σου μεταδίδουνκαι την απαγόρευση να μιλάς,πώς και δεν τα καταφέρνεις πια να πετάξεις;

Με τους αργούς ενθουσιασμούς σου, καθορισμένους από εποχιακές αναμνήσειςκαι μια ωραία κοιμωμένη που ξυπνά με όλα εκείνα που της χαρίζειςμε τη μανία σου για συλλογήπερίπλοκων λέξεων,το τελευταίο σου τραγούδι για το καλοκαίρι.Με τα χάρτινα χέρια σου για να τυλίγουν άλλα χέρια κανονικά,με τον ηλίθιο στον κήπο γι ν’ απομονώνει τα καλύτερα τριαντάφυλλά σου,με το βουνήσιο κρύο σουκαι την απαγόρευση να ιδρώνειςκαι δεν έχεις πια τίποτα για το οποίο να ντρέπεσαι,πώς και δεν τα καταφέρνεις πια να πετάξεις;