Notis Sfakianakis "Genethlia (Γενέθλια)" Слова песни

Genethlia (Γενέθλια)

Στα μονοπάτια του καημούστη γέφυρα του στεναγμούμ' έκαν' η μάνα μουΜια φθινοπωρινή βραδιά,ζωή την κρύα σου καρδιάείδαν τα μάτια μου

Με κουδουνίστρες πλαστικέςόμορφες και χρωματιστέςμε νανουρίζανεΚαι τα ματάκια τα μικράείδαν του κόσμου τ' αγαθάκαι συμφωνήσανε

Ήταν το γάλα μου πικρόκαι το νεράκι μου γλυφόπου με μεγάλωνεΚι απέναντι στη κούνια μου,η μοίρα η κακούργα μουκαι με καμάρωνε

Ήταν το κλάμα μου μουντόσαν κάτι να 'θελα να πω,μα δεν με νιώσανεΜια λυπημένη αναπνοήγια την πουτάνα τη ζωήπου μου χρεώσανε

Έτσι ξεκίνησα λοιπόν, έτσι ξεκίνησα,δεν με ρωτήσανε ζωή, μα σε συνήθισαΣαν πληγωμένο αετόπουλο στο χώμα,ψάχνω τη δύναμη να κρατηθώ ακόμα

Έτσι ξεκίνησα λοιπόν, έτσι ξεκίνησα,άλλα μου δείξανε και άλλα εγώ αντίκρισαΘεέ μου κι ας ήξερα ποια μέρα θα πεθάνωκαι του θανάτου μου γενέθλια να κάνω

Πάνω σε λάσπες και καρφιάστ' άδικου κόσμου τη φωτιά πρωτοπερπάτησαΙσορροπία σταθερήγια να προλάβω τη ζωή,όμως την πάτησα

Μονό το "α" και το "χ"στη σχολική μου εποχήπρωτοσυλλάβισαΓι αυτό το "αχ" και το "γιατί"όπου βρεθώ μ' ακολουθείκι ας τριαντάρισα

Έτσι περνούσε ο καιρόςκαι γω στο δρόμο μου σκυφτόςέκανα όνειραΈτυχε να 'μαι απ' αυτούςπου κολυμπάνε στους αφρούςκαι στα λασπόνερα

Στάζει το αίμα της ψυχής,σαν τις σταγόνες της βροχήςόμως ποιος νοιάζεταιΚαι την αόρατη πληγήπου μέσα μου αιμορραγείποιος την μοιράζεται

Έτσι ξεκίνησα λοιπόν, έτσι ξεκίνησα,δεν με ρωτήσανε ζωή, μα σε συνήθισαΣαν πληγωμένο αετόπουλο στο χώμα,ψάχνω τη δύναμη να κρατηθώ ακόμα

Έτσι ξεκίνησα λοιπόν, έτσι ξεκίνησα,άλλα μου δείξανε και άλλα εγώ αντίκρισαΘεέ μου κι ας ήξερα ποια μέρα θα πεθάνωκαι του θανάτου μου γενέθλια να κάνωΘεέ μου κι ας ήξερα ποια μέρα θα πεθάνωκαι του θανάτου μου γενέθλια να κάνω

День рождения

На ступенях печалиВздох на мосту..Меня родила моя матьВечером осенним.Жизни холодное сердцеУвидели глаза мои

Погремушками пластиковыми,Красивыми и цветастыми,Меня убаюкивали,И глазки маленькиеВидели мира блага,И смирились.

Было молоко мое горькоеИ водичка моя сладка,Что меня выростила,И напротив колыбели моейСудьба злодейка моя улыбаласьИ мной любовалась.

Был плач мой сдавленСловно хотел что то я сказать,Но меня не понимали.Огорченный вдохО жизни путане,которая дала мне взаймы.

Так я начал, вот так я начал,Меня не спрашивали в жизни, но я привык,Как раненый птенец орла на землеЯ ищу силы держаться еще.

Так я начал, вот так я начал,Одно не показали, и с другим я столкнулся,Боже мой, и знал бы я, в какой день умруИ смерти моей день рождения справил.

По грязи и гвоздям,по не справедливому пламени жизни,Я прошел в первый раз,Равновесие удержал,Чтобы настичь жизнь,Однако, я поскользнулся.

Только "альфа" и "хи"В школьные временаПрочитал по слогам,Поэтому "ах" и "почему"Где б я ни находился, за мной следует,И пусть мне уже 30.

Так шло время,И я на дороге своей мечтательный согнулся,Случилось так, что я один из тех,Кто летает с орламиИ плавает в пенной луже.

Капает кровь душиКак капли дождя,Но кого это заботит.И незримую рану,Что внутри меня кровоточит,Кто разделит..