Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι
Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλιμες την κρύα μου κάμαρα όπως έζησα: μόνος.Στη στερνή αγωνία μου τη βροχή θε ν’ ακούωκαι τους γνώριμους θόρυβους που σκορπάει ο δρόμος.
Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλιμέσα σ’ έπιπλα ξένα και σε σκόρπια βιβλία.Θα με βρουν στο κρεβάτι μου, θε να `ρθει ο αστυνόμος.Θα με θάψουν σαν άνθρωπο που δεν είχε ιστορία.
Απ’ τους φίλους που παίζαμε πότε πότε χαρτιά,θα ρωτήσει κανένας τους έτσι απλά: «Τον Ουράνημην τον είδε κανείς; Έχει μέρες που χάθηκε...».Θ’ απαντήσει άλλος παίζοντας: «Μ’ αυτός έχει πεθάνει!».
Μια στιγμή θ’ απομείνουνε τα χαρτιά τους κρατώντας,θα κουνήσουν περίλυπα και σιγά το κεφάλι.Θε να πουν: «Τι `ναι ο άνθρωπος! Χθες ακόμα εζούσε...»και βουβοί στο παιχνίδι τους θα βαλθούνε και πάλι.
Κάποιος θα `ναι συνάδελφος στα «ψιλά» που θα γράψειπως «προώρως απέθανεν ο Ουράνης στην ξένην,νέος γνωστός εις τους κύκλους μας, κάποτε είχε εκδώσειμια συλλογή ποιήματα πολλά υποσχομένην».
Κι αυτή θα `ναι η μόνη του θανάτου μου μνεία.Στο χωριό μου θα κλάψουνε μόνο οι γέροι γονιοί μουκαι θα κάνουν μνημόσυνο με περίσσιους παπάδες,όπου θα’ ναι όλοι οι φίλοι μου κι ίσως ίσως οι οχτροί μου.
Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλισε μια κάμαρα ξένη, στο πολύβοο Παρίσι.Και μια Καίτη θαρρώντας πως την ξέχασα γι’ άλλην,θα μου γράψει ένα γράμμα και νεκρό θα με βρίσει...