Yalnızlık
Vurmuyor yüzüne eskisi gibi sankiGüneşin ısıtmıyor içiniGelmiyor içinden uzatmak elleriniEllerin tutamıyor bir kalbiBir kağıt, bir kalem, bir yanmış, bir sönmüş, bir bitmiş sigaraHayatın buSökülmüş, atılmış, kırılmış, dökülmüş hep paramparçaYolun sonu buYalnızlıkSaklandığın o küçük delikte buluyor seniYalnızlıkSeviştiğin o kalpsiz bedende uyuşturuyor seniYalnızlıkSıkıştığın o küçük evinde vuruyor seniYalnızlık öldürüyor seniÖldürüyor beniYalnızlık çağının kalbi kırık çocuklarıYalnızlık o simsiyah ellerindeYalandan ninnileriyle büyütüyor bizi