Արի՛, իմ սոխակ, թո՛ղ պարտեզ մերին,
Տաղերով քուն բեր տըղիս աչերին.
Բայց նա լալիս է.— դու սոխակ, մի՛ գալ,
Իմ որդին չուզե տիրացու դաոնալ։
Եկ, աբեղաձագ, թո՛ղ արտ ու արոտ,
Օրորե տղիս, քընի է կարոտ.
Բայց նա լալիս է.— դու ձագուկ, մի գալ,
Իմ որդին չուզե աբեղա դառնալ։
Թո՛ղ որսըդ, արի՛, քաջասիրտ բազե,
Քու երգը գուցե իմ որդին կուզե...
Բազեն որ եկավ՛ որդիս լռեցավ,
Ռազմի երգերի ձայնով քնեցավ։
Komm, meine Nachtigall,verließ unseren Garten
Und bring mein Söhnchen mit deinem Gesang zum Schlaf
Doch er weint immer noch- komm nicht, du, Nachtigall
Mein Sohn will nicht Diakon werden.
Komm, Lerche, verließ Wiesen und Felder,
Wiege mein Söhnchen, er sehnt sich nach Schlaf
Doch er weint immer noch - komm nicht, du, Lerche
Mein Sohn will nicht Mönch werden.
Ließ deine Jagd und flieg' hier, tapferer Falke
Dein Lied, vielleicht, wünscht mein Sohn.
Sobald die Falke erschien, wurde mein Söhnchen still
Und schlief mit Kriegsliedern ein.