Λύπη
Η γλυκιά μυρωδιά μιας μεγάλης λύπης κείτεται πάνω στη γησύννεφα καπνού εγείρονται και ενώνονται με τον μολυβένιο ουρανό:ένας άνδρας ξαπλωμένος ονειρεύεται πράσινα λιβάδια και ποτάμιααλλά ξυπνάει ένα πρωινό χώρις κανένα λόγο για να περπατήσει
Τον στοιχειώνει η ανάμνηση ενός χαμένου παράδεισουστα νιάτα του ή σ’ ένα όνειρο, δεν μπορεί να είναι ακριβήςείναι δεμένος για πάντα σ’ έναν κόσμο που έχει απέλθειΔεν είναι αρκετό, δεν είναι αρκετό
Το αίμα του έχει παγώσει και έχει κουρνιάσει φοβισμένοςτα γόνατά του τρέμουν και καταρρέουν μες τη νύχτατο χέρι του αδύναμο την ώρα της αλήθειαςτο βήμα του κομπιάζει
Ένας κόσμος, μια ψυχήΟ χρόνος περνά, το ποτάμι κυλά
Και μιλάει στο ποτάμι για την χαμένη αγάπη και αφοσίωσηκαι σιωπηλές απαντήσεις που προκαλούνεπιπλέουν σκοτεινές και βασανιστικές σε κάθε ήρεμη θάλασσαμια ζοφερή νύξη απ’ ό,τι πρόκειται να γίνειΥπάρχει ένας ασταμάτητος άνεμος που φυσάει μες τη νύχτακαι έχω σκόνη στα μάτια μου που μου τυφλώνει την όρασηκαι σιωπή που μιλάει πιο δυνατά απ’ τις λέξειςτων υποσχέσεων που αθετήθηκαν
Tuga
Slatki miris velike tuge lezi na zemljiOblaci dima se uzdizu i spajaju se u olovnom nebu:Covek lezi i sanja o zelenim poljima i rekamaAli se budi pokraj jutra bez razloga za budjenjem
Njega proganja uspomena izgubljenog rajaU njegovoj mladosti ili snu, on ne moze biti precizanOn je vecno okovan za pokojni svetTo nije dovoljno, to nije dovoljno
Njegova krv se zaledila i sklupcala sa strahomNjegova kolena su podrhtavala i ustupila put u nociNjegova ruka je oslabila u trenutku istineNjegov korak je posrnuo
Jedan svet, jedna dusaVreme prolazi, reka se uvija
I on prica reci izgubljene ljubavi i posvecenostiI tihi odgovori koji kovitlaju pozivMrak tece i uznemiruje svako uljasto moreStrogi nagovestaj onoga sto ce bitiTu je jedan neprestajuci vetar koji duva kroz ovu nocI imam prasinu u svojim ocima, koja zaslepljuje moj vidI tisina koja govori toliko glasnije od reciSlomljenih obecanja