Amsterdam (Dans le port d'Amsterdam)
Dans le port d’AmsterdamY a des marins qui chantentLes rêves qui les hantentAu large d’Amsterdam,Dans le port d’AmsterdamY a des marins qui dormentComme des oriflammesLe long des berges mornes,Dans le port d’AmsterdamY a des marins qui meurentPleins de bière et de dramesAux premières lueurs,Mais dans le port d’AmsterdamY a des marins qui naissentDans la chaleur épaisseDes langueurs océanes
Dans le port d’AmsterdamY a des marins qui mangentSur des nappes trop blanchesDes poissons ruisselantsIls vous montrent des dentsÀ croquer la fortuneÀ décroiser la luneÀ bouffer des haubansEt ça sent la morueJusque dans le cœur des fritesQue leurs grosses mains invitentÀ revenir en plusPuis se lèvent en riantDans un bruit de tempêteReferment leur braguetteEt sortent en rotant
Dans le port d’AmsterdamY a des marins qui dansentEn se frottant la panseSur la panse des femmesEt ils tournent et ils dansentComme des soleils crachésDans le son déchiréD’un accordéon ranceIls se tordent le couPour mieux s’entendre rireJusqu’à ce que tout à coupL’accordéon expireAlors le geste graveAlors le regard fierIls ramènent leur bataveJusqu’en pleine lumière
Dans le port d’AmsterdamY a des marins qui boiventEt qui boivent et reboiventEt qui reboivent encoreIls boivent à la santéDes putains d’AmsterdamDe Hambourg ou d’ailleursEnfin ils boivent aux damesQui leur donnent leur joli corpsQui leur donnent leur vertuPour une pièce en orEt quand ils ont bien buSe plantent le nez au cielSe mouchent dans les étoilesEt ils pissent comme je pleureSur les femmes infidèlesDans le port d’Amsterdam,Dans le port d’Amsterdam.
أمستردام
في ميناء أمستردامهناك بحّارة يغنّونالأحلام التي تطاردهمفي البحر قبالة أمستردامفي ميناء أمستردامهناك بحّارة نائمونكاللافتاتعلى طول الضفاف الكئيبة
في ميناء أمستردامهناك بحارة يموتونممتلئون بالبيرة و الدرامامع الأضواء الأولىلكن في ميناء أمستردامهناك بحّارة يولدونفي حرارة مشبّعة بالرّطوبةفي إشتياق للمحيطات
في ميناء أمستردامهناك بحّارة يأكلونعلى أغطية الموائد الناصعةأسماك طازجةيظهرون لك أسنانقويةتعض في القمرتأكل الأسلاك الرفيعةتنبعث رائحة سمك القدحتى في قلب البطاطا المقليةأيديهم الكبيرة تدعواإلى الرّجوع ثانيةثم يقفون ضاحكينفي صوت عاصفةويغلقون سُوسْتَتهمويخرجون مُتجشِّئين
في ميناء أمستردامهناك بحّارة يرقصونيحكون بطونهمعلى بطون النّساءويدرون ويرقصونوكأنهم الشّمسفي صوت ممزقلأكورديون فاسديبرمون رقابهملكي يستمعون بشكل أفضل لضحكهمحتى موت الأكورديون فجأةحينئذ تصبح حركاتهم جدّيةحينئذ تصبح نظراتهم متفاخرةيجلبون معهم فتيات البتافحتى يشرق نور الصّباح
في ميناء أمستردامهناك بحّارة يشربونو يشربون ثانيةولا يزالوا يشربونيشربون بالصحة والعافيةلعاهرات أمسترداممن هامبورغ وأماكن أخرىأخيرا يشربون من أجل السّيداتاللّواتي تعطين لهم أجسادهن اللّطيفةو اللّواتي تعطين لهم فضلهنلعملة من الذّهبوعندما يكنون في حالة سكرينظرون إلى السّماءثمّ يتَمَخَّطَون أمام النّجوميتبولون كما أبكيعلى النّساء الخائنات
في ميناء أمستردامفي ميناء أمستردام
Άμστερνταμ (Στο λιμάνι του Άμστερνταμ)
Στο λιμάνι του Άμστερνταμυπάρχουν ναυτικοί που τραγουδούντα όνειρα που τους κατατρέχουνστ’ ανοιχτά του Άμστερνταμ.Στο λιμάνι του Άμστερνταμυπάρχουν ναυτικοί που κοιμούνταισαν λάβαραστις σκυθρωπές όχθες ποταμών.Στο λιμάνι του Άμστερνταμυπάρχουν ναυτικοί που πεθαίνουνβουτηγμένοι στην μπύρα και σε δράματαστο πρώτο φως της αυγής.Αλλά στο λιμάνι του Άμστερνταμυπάρχουν και ναυτικοί που γεννιούνταιμες στην πηχτή ζέστητης αποχαύνωσης των ωκεανών.
Στο λιμάνι του Άμστερνταμυπάρχουν ναυτικοί που τρώνε,πάνω σε κάτασπρα τραπεζομάντηλα,ψάρια που στάζουν ακόμη.Σας δείχνουν δόντιαέτοιμα να τραγανίσουν την τύχηνα δαγκώσουν το φεγγάριγια να φάνε τα σύννεφα.Και η μυρωδιά του μπακαλιάρου παντούμέχρι και μες στην καρδιά των τηγανιτώνπου τα δυνατά τους χέρια ζητούννα πάρουν περισσότερα.Έπειτα σηκώνονται γελώνταςμέσα σε θυελλώδη φασαρίαξανακλείνουν το άνοιγμα του παντελονιού τουςκαι βγαίνουν ενώ ρεύονται.
Στο λιμάνι του Άμστερνταμυπάρχουν ναυτικοί που χορεύουντρίβοντας την κοιλιά τουςεπάνω στην κοιλιά των γυναικώνκαι στροβιλίζονται και χορεύουνσαν ήλιοι που τους έχουν ξεράσειμες στον σπαραχτικό ήχοενός παλιού ακορντεόν.Στρίβουν το λαιμό τουςγια ν’ ακουστεί καλύτερα το γέλιο τους,ώσπου ξαφνικάτο ακορντεόν ξεψυχάει.Τότε με μια σοβαρή χειρονομία,τότε μ’ ένα περήφανο βλέμμασυνοδεύουν την Ολλανδέζα τουςστο φως της μέρας.
Στο λιμάνι του Άμστερνταμυπάρχουν ναυτικοί που πίνουν,που πίνουν και ξαναπίνουνκαι πάλι ξαναπίνουν.Πίνουν στην υγειάτων πουτάνων του Άμστερνταμ,του Αμβούργου ή όπου αλλού.Τελικά πίνουν στην υγειά των κυριώνπου τους δίνουν το όμορφο κορμί τους,που τους δίνουν την τιμή τους,για ένα χρυσό νόμισμακαι όταν έχουν πιεί για τα καλάστυλώνονται με το κεφάλι σηκωμένο ψηλάφυσάνε τη μύτη τους στ’ αστέριακαι κατουράνε όπως εγώ κλαίωπάνω στις άπιστες γυναίκες.
Στο λιμάνι του Άμστερνταμ.
به بندر آمستردام در
به بندر آمستردام درملوانانیند آوازه خوانِ رویاهایی که مسخشان کردهبرون زان جای
به بندر آمستردام درملوانانی در خواببه سان پرچم های در اهتزاز کشتی هادر امتداد تپه های غم افزای
به بندر آمستردام درملوانانی که می میرندسرشار از آبجوها و درام هادر آغازین سحرگاهان
لیک به بندر آمستردام درملوانانیند که زاده میشونددر گرمایی ستبردر کرختی اقیانوس
به بندر آمستردام درملوانانیند که می خورندبه روی سفرگان سپید-فامماهیان لغزان به سوی مرگدندانهاشان نمایانبرای جویدن بختپایین کشیدن ماه و جویدن کفن هاکه بوی ماهی (روسبی) می دهدتا دل خلال های سیب زمینیکه دستان چاقشان مهمان می کنندبه بیشتر بازگرداندنسپس بر خیزند با خنده ای در گیر و دار طوفاندر حالی که بالا می کشند زیپ شلوار هاشان راو آروغ-زنان بیرون می روند
به بندر آمستردام درملوانانی که می رقصندشکم هاشان را می مالندبه شکم های زنانمی چرخند و می رقصندبسان خورشید های در جوش و خروشدر صدایی پارهاز آکاردئونی ناکوکگردنهاشان را می چرخانند که بهتر بشنوند آوای خنده ها راتا ناگهانآکاردئون خاموشی گزیندبا ژستی جدّیبا نگاهی غرور-آمیزکشتی ها شان را (روسبی هاشان را) به زیر نور می آرند
به بندر آمستردام درملوانانی که می نوشند و می نوشندو باز می نوشندبه سلامتیبه سلامتی روسبیان آمستردامهامبورگی یا ز دیگر جایو در پایان، می نوشند به سلامتی زنانی کهتن های زیباشان را بدیشان سپارندو پاکدامنیشان رابرای سکه ای طلاو آنگاه که سرمستندبینی بر آسمان گیرندبینی گیرند در ستارگانو می شاشند چو من می گریمبر زنان بی وفابه بندر آمستردام دربه بندر آمستردام در...
Amsterdam
In dat Oud-Amsterdam,in de buurt van de havenGaan de zeelui zich laven,drinken 't hek van de damIn dat Oud-Amsterdam,liggen zeelieden dronkenAls een wimpel zo lam,in de dokken te ronkenIn dat Oud-Amsterdam,krijgt een zeeman de stuipenTot hij zich, grauw van gram,in 't bier wil verzuipenMaar in Oud-Amsterdamzie je zeelui ontkatertAls de ochtendzon schatert,over Damrak en Dam
In dat Oud-Amsterdam,zie je zeelieden bikkenZilv'ren haringen slikken,bij de staart, uit de handVan de hand in de tandsmijten zij met hun knakenWant ze zullen 'm raken,als een kat in 't wantEn ze stinken naar aal,in hun grofblauwe truienEn ze stinken naar uien,daarmee doen ze hun maalNa dat maal staan ze op,om hun broek op te hijsenEn dan gaan ze weer hijsen,tot 't boert in hun krop
In dat Oud-Amsterdamzie je zeelieden zwierenEn dan de meiden versieren,lijf aan lijf, warm en klamEn draaien hun balsals een went'lende zonOp de klank, dun en vol,van een accordeonEn zo rood als een kreefthappen zij naar wat luchtTot opeens, met een zucht,de muziek 't begeeftMet een air van gewichtvoeren zij met wat spijtDan hun Mokumse meidweer terug in het licht
In dat Oud-Amsterdamgaan de zeelui aan 't drinkenAan 't drinken en drinken,en daar nog 'es op drinkenTot 't Oude Kerkspleinop een thuishaven lijktEn de hoer in 't kozijnnet als moedertje kijktEn haar borst is de borstvan verloofde of vrouwEn daarna weer zo'n dorst,en de nacht wordt al grauwWant op terug naar de schuiten de kater breekt aanEn ze snikken 't uit,tegen meerpaal en kraamIn dat Oud-Amsterdam,in 't Oud-AmsterdamIn dat Oud-Amsterdam
Амстердам
У луци Амстердамморнари певајуо сновима који их опседајуна пучини пред лукомУ луци Амстердамморнари спавајукао ратне заставеуздуж суморних обалаУ луци Амстердамморнари умирупуни пива и невољау првим светлостима зореАли у луци Амстердамморнари се рађајуу густој топлиниоцеанских чежњи
У луци Амстердамморнари једусвежу рибуна посве белим столњацимаПоказујући вам зубекрцкају срећугрицкају Месецизједају конопцеИ осећа се бакалардо срца изпржензбог којег се њихове велике рукеломе од жеље да се испржи бољеУстају затим уз грохотан смехналик олујизакопчавају панталонеи излазе подригујући
У луци Амстердамморнари плешутрљајући трбухо трбух женаОкрећу се, плешукао Сунце што је изронилоу растрганом звукуједне старе хармоникеИскривљују вратоведа би се боље чуо њихов смехсве док изненадахармоника не издахнеОнда озбиљном кретњоми поносним погледомпоравнавајусвоју згужвану одећу
У луци Амстердамморнари пијупију, напијају сеи поново пијуОни пију у здрављеамстердамских блудницахамбуршких или било којихКоначно они наздрављају дамамакоје им дају своја лепа теласвоје дражиза један златникА када се опијупрема небу подижу носи бришу га о звездеОни пишају као што ја плачемзбог неверних женаУ луци АмстердамУ луци Амстердам