Ελλάδα
Ορίζοντες και ουρανοίκαι αυτή η απόκοσμη λιακάδα,μι’ άγνωστη χώρα μυθικήκαι αυτό που οι άλλοι λεν Ελλάδα.
Όσες φορές το προσπαθείς,πάντα διασχίζεις κάποια άλλη,η διαδρομή πάντα μικρή,η απόσταση πάντα μεγάλη.
Στο πλάι της Εθνικής Οδούκτίρια παλιά, παρατημένα,γυρνάς το βλέμμα σου αλλούόμως αυτά κοιτάν εσένα.
Γύρω βουνά κι άλλα βουνάκαι πάντα η θάλασσα στο βάθοςνα σου θυμίζει από μακριάπως την αγάπησες με πάθος.
Δωμάτιο 307 ή μήπως 302,μονάχος ψάχνεις τα κλειδιάσ’ ένα παλιό ξενοδοχείο.
Μέσα στον ύπνο σου διψάςκαι σε ξυπνάει ο καθρέφτης λιώμα,σαν να σου λέει σιωπηλά:δεν μ’ αναγνώρισες ακόμα.
Ορίζοντες και ουρανοίκαι αυτή η απόκοσμη λιακάδα,άγνωστη χώρα μυθικήκαι αυτό που οι άλλοι λεν Ελλάδα.
Έξω στο δρόμο χαιρετάει,χιτλερικά ένας μεθυσμένος,κι αναρωτιέσαι όπως περνάει,ποιος απ’ τους δυο σας είναι ο ξένος.
Κατά τη δόξα όπως τραβά,παραπατάει πληγωμένη,δεν ανασταίνεται ποτέ,γιατί ποτέ της δεν πεθαίνει.