Δεν αντέχω άλλο να ταράζεις τα νεράΔίχως αιτία καμιά ξαναγυρνάςΚαι μας φέρνει ό,τι άσχημο στο μυαλόαπ’ τον θαμμένο καιρόΜικρή εσύ, μικρός κι εγώΚαι περιμένω μόνος κάτω από τη σκεπήνα σταματήσει η βροχήΣκεπή μου εσύ, βροχή μου εσύ
Έχω ανάγκη τα δυο σου χείλη να μου λενΑλήθεια κάθε φοράΝα μην τα λούζει ο φόβος, όταν με κοιτάςαπ’τη συνήθειαΜεγάλωσες, μεγάλωσαΚαι τώρα γίναμε οι δυο μας ένα ρημαδιό,ένα μεγάλο κενόΚι ας μ’ αγαπάς, κι ας σ’ αγαπώ
Nu mai suport cum tulburi apele,Fără motiv reviiȘi ne aduce în minte fiecare lucru urâtDin vremuri îngropate,Puțin tu, puțin și eu.Și aștept singur, sub acoperiș,Ca ploaia să înceteze,Tu ești acoperișul meu, tu ești ploaia mea.
Am nevoie ca buzele tale să-mi spunăAdevărul, de fiecare dată,Nu lăsa ca frica să-l șteargă, atunci când mă privești,Din obișnuință,Ai crescut, am crescut,Iar acum amândoi am devenit inutili,Un mare gol,Și permite-ți să mă iubești, și permite-mi să te iubesc.