Aleksandr Pushkin "Желание славы" letra

Żądza sławy

Kiedy miłosnym upojony szałem,Milcząc, w zachwycie, przed tobą klęczałem,Pewny, że niebo oglądam na jawie —Ty wiesz, najdroższa, czym myślał o sławie!Ty wiesz, że szczęściem wzgardziwszy kłamanem,Ułudą świata, czczym poety mianem,Pełen znużenia, równiem był zdrętwiałyNa zgrzyt szyderstwa i na dźwięk pochwały.Mógłżem się wrzawą wzruszać oddaloną,Gdy ty, swą główkę kładąc mi na łono,Szepczesz, serdeczne tłumacząc porywy:„Powiedz, czy kochasz? powiedz, czyś szczęśliwy?Czy twoje serce sprzyja mi wzajemnie?Czy nie przełożysz już innej nade mnie?"Oczarowany głosem, spojrzeniem, pieszczotą,Milczałem, chłonąc czar całą istotą —I anim myślał, że ta chwila błogaKoniec mieć musi. — I cóż? Przyszła trwoga;Na głowę moją spadły huraganemŁzy, skargi, klątwy... Dziś, z sercem starganem,Jak obłąkany przez pustynne mroki,Stoję, nie wiedząc, dokąd zwrócić kroki.I nowe czucie w sercu mym się budzi:Chcę być wywyższon nad tłum zwykłych ludzi —Pożądam sławy! Pragnę swoje imięZrobić tak głośnym, by w kadzideł dymieCiebie w solenne spowinęło dźwięki;Byś na kształt tknięcia niewidzialnej rękiObecność moją czuła bez ustanku,By wszystko, mówiąc o dawnym kochanku,Wciąż ci przed oczy stawiało: noc ciemną,Park, gdzie ostatni raz mówiłaś ze mną,W ciszy drzew wielkich tajemnicze drżenie,Moje zaklęcia i twoje milczenie...