Anladım, sonu yok yalnızlığın.Her gün çoğalacak.Her zaman böyle miydi? Bilmiyorum...Sanki dokunulmazdı çocukken ağlamak.
Alışır her insan alışır zamanla,Kırılıp incinmeye.Çünkü olağan yıkılıp yıkılıp,Yeniden ayağa kalkmak.
Yalnızlığım yollarıma pusu kurmuş beklemekte.Acılar gözlerini dikmiş üstüme nöbette.Bekliyorum, bekliyorum, bekliyorum...Hadi gelin üstüme korkmuyorum!
Bulutlar yüklü.Ha yağdı ha yağacak üstümüze.Hasret...Yokluğunla ben baş başayız.Nihayet...
Entendí la soledad no tiene fin.Va aumentando cada día.¿Es lo que siempre fue así? No sé ...Ganas de llorar cuando éramos niños era inalcanzable.Es como si fuera intocable cuando yo era un niño y estaba llorando.
Uno se acostumbra a todo el tiempoA estar roto, herido.Debido a que es común a desmoronarse, y otra vez,ponerse de pie una vez más.
Mi soledad me está esperando en emboscada.El sufrimiento me miraba de cerca.Espero, espero, espero ...Adelante, vamos, ¡yo no tengo miedo!
Las nubes amenazan.Llovió y llueve sobre nosotros.La falta ...Estoy cara a cara con su ausencia.Al final ...