Anladım, sonu yok yalnızlığın.Her gün çoğalacak.Her zaman böyle miydi? Bilmiyorum...Sanki dokunulmazdı çocukken ağlamak.
Alışır her insan alışır zamanla,Kırılıp incinmeye.Çünkü olağan yıkılıp yıkılıp,Yeniden ayağa kalkmak.
Yalnızlığım yollarıma pusu kurmuş beklemekte.Acılar gözlerini dikmiş üstüme nöbette.Bekliyorum, bekliyorum, bekliyorum...Hadi gelin üstüme korkmuyorum!
Bulutlar yüklü.Ha yağdı ha yağacak üstümüze.Hasret...Yokluğunla ben baş başayız.Nihayet...
I've realised that there is no end to loneliness,It will heighten with each day.Was it always like that? I don't know.It is as if crying was untouchable back when I was a kid.
Each person gets used to it, gets used to, in time,Being broken, being hurtBecause it is ordinary to crumble time after time,And to stand up once again.
My loneliness is waiting, having laid an ambush on my way.The sufferings are keeping guard with their eyes on me.I'm waiting. I'm waiting. I'm waiting.Come on, come upon me. I am not scared.
The clouds are full of water,It is about to rain on me.Longing..Your absence and I are tete a teteFinally.