Είναι βαριά η μοναξιάείναι πικρά τα βράχιαπαράπονο η θάλασσακαι μου ‘πνιξε τα μάτια
[Ρεφραίν:]Βράχο βράχο τον καημό μουτον μετράω και πονώκι είναι το παράπονό μουπότε μάνα θα σε δω
Πάρε με θάλασσα πικρήπάρε με στα φτερά σουπάρε με στο γαλάζιο σουστη δροσερή καρδιά σου
(ρεφραίν)
Πάρε με να μην ξαναδώτα βράχια και το χάροκάνε το κύμα όνειροκαι τη σιωπή σου φάρο
(ρεφραίν)
Γίνε αστέρι κι ουρανόςγίνε καινούργιος δρόμοςνα μην βαδίζω μοναχόςνα μην πηγαίνω μόνος
(ρεφραίν)
Samotność wielki ciężar ma,Goryczą skały stoją,A żal jak morze we mnie łka,Zalewa duszę moją.
Refren:Mej tęsknoty liczę skały,W bólu lepsze to od słów,Mój niepokój jest w tym cały:Czy cię, mamo, ujrzę znów?
O, gorzkie morze, weź mnie, weź,Na mokrych skrzydłach ponieś,W swój błękit wprowadź, wciągnij, gdzieśW swym chłodnym umieść łonie.
Refren:Mej tęsknoty liczę skały...
Niech widok skał nie męczy mnie,Do śmierci nie kołysze,Więc rozpuść fale swe we śnie,Latarnią uczyń ciszę.
Refren:Mej tęsknoty liczę skały...
Mym rozgwieżdżonym niebem bądźI moją nową drogą,Bym miał w nią kogo zabrać bądźOdezwać się do kogo.
Refren:Mej tęsknoty liczę skały...