Odysseas Elytis "To Monogramma (Το Μονόγραμμα)" lyrics

Translation to:it

To Monogramma (Το Μονόγραμμα)

Θά πενθώ πάντα -- μ'ακούς; -- γιά σένα,μόνος,στόν Παράδεισο

Θά γυρίσει αλλού τίς χαρακιέςΤής παλάμης,η Μοίρα,σάν κλειδούχοςΜιά στιγμή θά συγκατατεθεί ο Καιρός

Πώς αλλιώς,αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι

Θά παραστήσει ο ουρανός τα σωθικά μαςΚαί θά χτυπήσει τόν κόσμο η αθωότηταΜέ τό δριμύ του μαύρου του θανάτου.

ΙΙ.

Πενθώ τόν ήλιο καί πενθώ τά χρόνια που έρχονταιΧωρίς εμάς καί τραγουδώ τ'άλλα πού πέρασανΕάν είναι αλήθεια

Μιλημένα τά σώματα καί οί βάρκες πού έκρουζαν γλυκάΟί κιθάρες πού αναβόσβησαν κάτω από τα νεράΤά "πίστεψέ με" και τα "μή"Μιά στόν αέρα μιά στή μουσική

Τα δυό μικρά ζώα,τά χέρια μαςΠού γύρευαν ν'ανέβουνε κρυφά τό ένα στό άλλοΗ γλάστρα μέ τό δροσαχί στίς ανοιχτές αυλόπορτεςΚαί τά κομμάτια οί θάλασσες πού ερχόντουσαν μαζίΠάνω απ'τίς ξερολιθιές,πίσω άπ'τούς φράχτεςΤήν ανεμώνα πού κάθισε στό χέρι σούΚι έτρεμες τρείς φορές τό μώβ τρείς μέρες πάνω απότούς καταρράχτες

Εάν αυτά είναι αλήθεια τραγουδώΤό ξύλινο δοκάρι καί τό τετράγωνο φαντόΣτόν τοίχο μέ τή Γοργόνα μέ τά ξέπλεκα μαλλιάΤή γάτα πού μάς κοίταξε μέσα στά σκοτεινά

Παιδί μέ τό λιβάνι καί μέ τόν κόκκινο σταυρόΤήν ώρα πού βραδιάζει στών βράχων τό απλησίαστοΠενθώ τό ρούχο πού άγγιξα καί μού ήρθε ο κόσμος.

ΙΙΙ.

Έτσι μιλώ γιά σένα καί γιά μένα

Επειδή σ'αγαπώ καί στήν αγάπη ξέρωΝά μπαίνω σάν ΠανσέληνοςΑπό παντού,γιά τό μικρό τό πόδι σού μές στ'αχανήσεντόνιαΝά μαδάω γιασεμιά κι έχω τή δύναμηΑποκοιμισμένη,νά φυσώ νά σέ πηγαίνωΜές από φεγγαρά περάσματα καί κρυφές τής θάλασσας στοέςΥπνωτισμένα δέντρα μέ αράχνες πού ασημίζουμε

Ακουστά σ'έχουν τά κύματαΠώς χαιδεύεις,πώς φιλάςΠώς λές ψιθυριστά τό "τί" καί τό "έ"Τριγύρω στό λαιμό στόν όρμοΠάντα εμείς τό φώς κι η σκιά

Πάντα εσύ τ'αστεράκι καί πάντα εγώ τό σκοτεινό πλεούμενοΠάντα εσύ τό λιμάνι κι εγώ τό φανάρι τό δεξιάΤό βρεγμένο μουράγιο καί η λάμψη επάνω στά κουπιά

Ψηλά στό σπίτι μέ τίς κληματίδεςΤά δετά τριαντάφυλλα,καί τό νερό πού κρυώνειΠάντα εσύ τό πέτρινο άγαλμα καί πάντα εγώ η σκιά πού μεγαλώνειΤό γερτό παντζούρι εσύ,ο αέρας πού τό ανοίγει εγώΕπειδή σ'αγαπώ καί σ'αγαπώΠάντα Εσύ τό νόμισμα καί εγώ η λατρεία πού τόΕξαργυρώνει:

Τόσο η νύχτα,τόσο η βοή στόν άνεμοΤόσο η στάλα στόν αέρα,τόσο η σιγαλιάΤριγύρω η θάλασσα η δεσποτικήΚαμάρα τ'ουρανού με τ'άστραΤόσο η ελάχιστη σου αναπνοή

Πού πιά δέν έχω τίποτε άλλοΜές στούς τέσσερις τοίχους,τό ταβάνι,τό πάτωμαΝά φωνάζω από σένα καί νά μέ χτυπά η φωνή μουΝά μυρίζω από σένα καί ν'αγριεύουν οί άνθρωποιΕπειδή τό αδοκίμαστο καί τό απ'αλλού φερμένοΔέν τ'αντέχουν οί άνθρωποι κι είναι νωρίς,μ'ακούςΕίναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν αγάπη μου

ΝΑ ΜΙΛΩ ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ.

ΙV.

Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν,μ'ακούςΔέν έχουν εξημερωθεί τά τέρατα μ'ακούςΤό χαμένο μου τό αίμα καί τό μυτερό,μ'ακούςΜαχαίριΣάν κριάρι πού τρέχει μές στούς ουρανούςΚαί τών άστρων τούς κλώνους τσακίζει,μ'ακούςΕίμ'εγώ,μ'ακούςΣ'αγαπώ,μ'ακούςΣέ κρατώ καί σέ πάω καί σού φορώΤό λευκό νυφικό τής Οφηλίας,μ'ακούςΠού μ'αφήνεις,πού πάς καί ποιός,μ'ακούς

Σού κρατεί τό χέρι πάνω απ'τούς κατακλυσμούς

Οί πελώριες λιάνες καί τών ηφαιστείων οί λάβεςΘά'ρθει μέρα,μ'ακούςΝά μάς θάψουν κι οί χιλιάδες ύστερα χρόνοιΛαμπερά θά μάς κάνουν περώματα,μ'ακούςΝά γυαλίσει επάνω τούς η απονιά,ν'ακούςΤών ανθρώπωνΚαί χιλιάδες κομμάτια νά μάς ρίξειΣτά νερά ένα-- ένα , μ'ακούςΤά πικρά μου βότσαλα μετρώ,μ'ακούςΚι είναι ο χρόνος μιά μεγάλη εκκλησία,μ'ακούςΌπου κάποτε οί φιγούρες Τών Αγίωνβγάζουν δάκρυ αληθινό,μ'ακούςΟί καμπάνες ανοίγουν αψηλά,μ'ακούςΈνα πέρασμα βαθύ νά περάσωΠεριμένουν οί άγγελοι μέ κεριά καί νεκρώσιμους ψαλμούςΠουθενά δέν πάω ,μ'ακουςΉ κανείς ή κι οί δύο μαζί,μ'ακούς

Τό λουλούδι αυτό τής καταιγίδας καί μ'ακούςΤής αγάπηςΜιά γιά πάντα τό κόψαμεΚαί δέν γίνεται ν'ανθίσει αλλιώς,μ'ακούςΣ'άλλη γή,σ'άλλο αστέρι,μ'ακούςΔέν υπάρχει τό χώμα δέν υπάρχει ο αέραςΠού αγγίξαμε,ο ίδιος,μ'ακούς

Καί κανείς κηπουρός δέν ευτύχησε σ'άλλους καιρούς

Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες,μ'ακούςΝά τινάξει λουλούδι,μόνο εμείς,μ'ακούςΜές στή μέση τής θάλασσαςΑπό τό μόνο θέλημα τής αγάπης,μ'ακούςΑνεβάσαμε ολόκληρο νησί,μ'ακούςΜέ σπηλιές καί μέ κάβους κι ανθισμένους γκρεμούςάκου,άκουΠοιός μιλεί στά νερά καί ποιός κλαίει- ακούς;ποιος γυρευει τον αλλο,ποιος φωναζει-ακους;Είμ'εγώ πού φωνάζω κι είμ'εγώ πού κλαίω,μ'ακούςΣ'αγαπώ,σ'αγαπώ,μ'ακούς.

V.

Γιά σένα έχω μιλήσει σέ καιρούς παλιούςΜέ σοφές παραμάνες καί μ'αντάρτες απόμαχουςΑπό τί νά'ναι πού έχεις τή θλίψη του αγριμιούΤήν ανταύγεια στό μέτωπο του νερού του τρεμάμενουΚαί γιατί,λέει,νά μέλει κοντά σου νά'ρθωΠού δέν θέλω αγάπη αλλά θέλω τόν άνεμοΑλλά θέλω της ξέσκεπης όρθιας θάλασσας τόν καλπασμό

Καί γιά σένα κανείς δέν είχε ακούσειΓιά σένα ούτε τό δίκταμο ούτε τό μανιτάριΣτά μέρη τ'αψηλά της Κρήτης τίποταΓιά σένα μόνο δέχτηκε ο Θεός νά μου οδηγεί τό χέρι

Πιό δω,πιό κεί,προσεχτικά σ'όλα τό γύροΤου γιαλού του προσώπου,τούς κόλπους,τά μαλλιάΣτό λόφο κυματίζοντας αριστερά

Τό σώμα σου στή στάση του πεύκου του μοναχικούΜάτια της περηφάνειας καί του διάφανουΒυθού,μέσα στό σπίτι μέ τό σκρίνιο τό παλιόΤίς κίτρινες νταντέλες καί τό κυπαρισσόξυλοΜόνος νά περιμένω που θά πρωτοφανείς

Ψηλά στό δώμα ή πίσω στίς πλάκες της αυλήςΜέ τ'άλογο του Αγίου καί τό αυγό της Ανάστασης

Σάν από μιά τοιχογραφία καταστραμμένηΜεγάλη όσο σέ θέλησε η μικρή ζωήΝά χωράς στό κεράκι τή στεντόρεια λάμψη τήν ηφαιστειακήΠού κανείς νά μήν έχει δεί καί ακούσειΤίποτα μές στίς ερημιές τά ερειπωμένα σπίτιαΟύτε ο θαμμένος πρόγονος άκρη άκρη στόν αυλόγυροΓιά σένα,ούτε η γερόντισσα μ'όλα της τά βοτάνιαΓιά σένα μόνο εγώ,μπορεί,καί η μουσικήΠού διώχνω μέσα μου αλλ' αυτή γυρίζει δυνατότερηΓιά σένα τό ασχημάτιστο στήθος των δώδεκα χρονώΤό στραμμένο στό μέλλον με τόν κρατήρα κόκκινοΓιά σένα σάν καρφίτσα η μυρωδιά η πικρήΠού βρίσκει μές στό σώμα καί πού τρυπάει τή θύμησηΚαί νά τό χώμα,νά τά περιστέρια,νά η αρχαία μας γή.

VI.

Έχω δεί πολλά καί η γή μές απ'τό νού μου φαίνεται ωραιότερηΏραιότερη μές στούς χρυσούς ατμούςΗ πέτρα η κοφτερή,ωραιότεραΤά μπλάβα των ισθμών καί οί στέγες μές στά κύματαΩραιότερες οί αχτίδες όπου δίχως να πατείς περνάςΑήττητη όπως η Θεά της Σαμοθράκης πάνω από τά βουνάτής θάλασσας

Έτσι σ'έχω κοιτάξει πού μου αρκείΝά'χει ο χρόνος όλος αθωωθείΜές στό αυλάκι που τό πέρασμα σου αφήνειΣάν δελφίνι πρωτόπειρο ν'ακολουθεί

Καί νά παίζει μέ τ'άσπρο καί τό κυανό η ψυχή μου !

Νίκη,νίκη όπου έχω νικηθείΠρίν από τήν αγάπη καί μαζίΓιά τή ρολογιά καί τό γκιούλ-μπιρσίμιΠήγαινε,πήγαινε καί ας έχω εγώ χαθεί

Μόνος καί άς είναι ο ήλιος που κρατείς ένα παιδίνεογέννητοΜόνος,καί ας είμ'εγώ η πατρίδα που πενθείΑς είναι ο λόγος που έστειλα νά σου κρατεί δαφνόφυλλοΜόνος,ο αέρας δυνατός καί μόνος τ'ολοστρόγγυλοΒότσαλο στό βλεφάρισμα του σκοτεινού βυθούΟ ψαράς που ανέβασε κι έριξε πάλι πίσω στούς καιρούς τόν Παράδεισο !

VII.Στόν Παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησίΑπαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στή θάλασσα

Μέ κρεβάτι μεγάλο καί πόρτα μικρήΈχω ρίξει μές στ'άπατα μιάν ηχώΝά κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ

ΝΑ ΣΕ ΒΛΕΠΩ ΜΙΣΗ ΝΑ ΠΕΡΝΑΣ ΣΤΟ ΝΕΡΟΚΑΙ ΜΙΣΗ ΝΑ ΣΕ ΚΛΑΙΩ ΜΕΣ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ...

Here one can find the lyrics of the song To Monogramma (Το Μονόγραμμα) by Odysseas Elytis. Or To Monogramma (Το Μονόγραμμα) poem lyrics. Odysseas Elytis To Monogramma (Το Μονόγραμμα) text. Also can be known by title To Monogramma To Monogramma (Odysseas Elytis) text.