Vasilis Papakonstantinou "Prin To Telos (Πριν Το Τέλος)" lyrics

Prin To Telos (Πριν Το Τέλος)

Το τρενάκι γυρνούσε φωτισμένο και αχνό στον αέραΚάτω η θάλασσα μ' ένα καράβι το φεγγάρι πιο πέραΣε θυμάμαι συχνά που φορούσες ένα άσπρο φουστάνιΜου κρατούσες το χέρι ότι ζούμε μου λες δεν μου φτάνει

Στα τραγούδια που λέγαμε οι δυο μας οι φωνές χαμηλώσανΧαραγμένη καρδιά στο παγκάκι που μετά την προδώσανΜια φορά μου' χες πει δεν μπορεί θα το νοιώσανε κι άλλοιΠριν το τέλος πως μοιάζει η σιωπή με αγάπη μεγάληΩ ω ω ω ω ω

Και 'γω που ζω για πάντα εδώΚι όλο φεύγω το τέλος πριν να δωΚάθε νύχτα που περνάει γυρίζω ξανάσκοτάδι γίνομαι και παραδίνομαιΣτον ρυθμό σου που καίει ακόμαΑυτό το σώμα που μένει χρόνια χωρίς σκιάΚάθε νύχτα που περνάει σαν ταινίαΚι ότι ζήσαμε προβάλλεται με φόντο την πλατείαΚάθε νύχτα που περνάει πάντα εδώΚι όλο φεύγω πριν μείνουμε μόνοι το τέλος μη δωΣιδερένια η σκάλα και μου 'λεγες θα μείνουμε λίγοιΠήρε η νύχτα να πέφτει βαθιά κι ο αέρας με πνίγειΜηχανές σκουριασμένες κι αδέσποτες στου δρόμου την σκόνηΣκέψου να 'ταν το πάτωμα ασπρόμαυρο και να 'σουν το πιόνι

Μια φορά...

Before the end

The little train was going round all lit up and hazy in the windThe sea below, with a ship, and farther off, the moonI often remember you, wearing a white dress,holding my hand, telling me "just being alive is not enough for me"

In the songs we used to sing together, the two of us, the voices would softenInto the little bench, a heart was scratched, which they later betrayedOnce upon a time you had told me "it can't be - there must be others who feel it toojust before the end, how much the silence is like a great love"

The stair was made of iron and you were telling me "only a few of us will remain"The night has started to fall heavily and the air is choking meOnce upon a time you had told me "it can't be - there must be others who feel it toojust before the end, how much the silence is like a great love"

And I, living here forever, always leaving before seeing the end,as each night passes I come back again, I turn into darkness and am betrayedinto the rhythm of you, which keeps on consuming this body, years now without a shadowAs each night passes like a movie all we lived is projected on the background of the square

As each night passes, always hereand always leaving before we are left alone, so as not to see the end.