Prin To Telos (Πριν Το Τέλος)
Το τρενάκι γυρνούσε φωτισμένο και αχνό στον αέραΚάτω η θάλασσα μ' ένα καράβι το φεγγάρι πιο πέραΣε θυμάμαι συχνά που φορούσες ένα άσπρο φουστάνιΜου κρατούσες το χέρι ότι ζούμε μου λες δεν μου φτάνει
Στα τραγούδια που λέγαμε οι δυο μας οι φωνές χαμηλώσανΧαραγμένη καρδιά στο παγκάκι που μετά την προδώσανΜια φορά μου' χες πει δεν μπορεί θα το νοιώσανε κι άλλοιΠριν το τέλος πως μοιάζει η σιωπή με αγάπη μεγάληΩ ω ω ω ω ω
Και 'γω που ζω για πάντα εδώΚι όλο φεύγω το τέλος πριν να δωΚάθε νύχτα που περνάει γυρίζω ξανάσκοτάδι γίνομαι και παραδίνομαιΣτον ρυθμό σου που καίει ακόμαΑυτό το σώμα που μένει χρόνια χωρίς σκιάΚάθε νύχτα που περνάει σαν ταινίαΚι ότι ζήσαμε προβάλλεται με φόντο την πλατείαΚάθε νύχτα που περνάει πάντα εδώΚι όλο φεύγω πριν μείνουμε μόνοι το τέλος μη δωΣιδερένια η σκάλα και μου 'λεγες θα μείνουμε λίγοιΠήρε η νύχτα να πέφτει βαθιά κι ο αέρας με πνίγειΜηχανές σκουριασμένες κι αδέσποτες στου δρόμου την σκόνηΣκέψου να 'ταν το πάτωμα ασπρόμαυρο και να 'σουν το πιόνι
Μια φορά...