Fovamai (Φοβάμαι)
Μπροστά σου τα φώτα μιας πολιτείαςπου περιμένει τις ανασκαφές...Και τα κλουβιά με τα καναρίνια που κοιμούνται βαλμένα στη σειρά...Κι εγώ που δεν έμαθα ακόμα ποιος είμαιένας κουρασμένος σκοπός, χωρίς προοπτική...Και συ που σε λίγο θα σβήσειςένα από τα φώτα, για να κοιμηθείς με κάποιον που μου μοιάζει...Έτσι που τα σίδερα του κλουβιούνα χαθούν για μια στιγμή, μέσα στο σκοτάδι...
Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα...
Τα ρούχα μου παλιώσανε και δεν αντέχουντρύπες στα γόνατα από τις υποκλίσειςτσέπες ξηλωμένες απ’ τα κέρματαχαλασμένα φερμουάρ, χάσκουν χρεοκοπίαΤο κορμί μου μελανιασμένομες το κρύο σαν λάθοςπου δεν το παραδέχεται κανέναςγυρνάει και ζητά τη ζεστασιά σου
Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα...
Τα τσιμέντα σου καινούριαμε έπιπλα λουστραρισμέναΚαι μάρμαρα λευκάμια γυαλάδα που στραβώνεικαι δε σ’ αφήνει χώρο να σταθείςκαι μόνο εγώ απ’ όλα εκεί μέσα σαπίζω σαν σε αρχαίο τάφοΣκεύη παραστάσεις βρέθηκαν εκείεκτός από εμένα, που σε κρύπτη μυστικήψάχνω ακόμη να σε βρω να με αναστήσεις
Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα...
Τα ρούχα μου παλιώσανε και πέφτουνσαν χρεοκοπημένες κυβερνήσεις...Γέρασα μ’ ένα παιδικό παντελονάκικαι το πλοίο δε φάνηκε ακόμη...Σε σφίγγω πιο πολύ γιατί κρυώνωτο κορμί μου δρόμος, που εκτελούνται δημόσια έργακομπρεσέρ μ’ ανοίγουν και με κλείνουν...Τράβα λίγο τη κουρτίνα να με δειςέγινα διάδρομος για στρατιωτικά αεροπλάναΚαι το μυαλό μου, αποθήκη, για ραδιενεργά κατάλοιπα...Μέτρα ασφαλείας πήρανε, για την αναπνοή μουκαι σε πολυεθνικό μονόδρομο, το μέλλον μου δώσαν αντιπαροχή
Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα...
Έτσι ζω προκαταβολικά το παρελθόν μουκαι με δυο γυμνά καλώδια για χέριααγκαλιάζω τα ψηλά σου volt για στερνή φορά
Φοβάμαι!