Kapıları çalan benimKapıları birer birerGözünüze görünememGöze görünmez ölüler
Hiroşima'da öleliOluyor bir on yıl kadarYedi yaşında bir kızımBüyümez ölü çocuklar
Saçlarım tutuştu önceGözlerim yandı kavrulduBir avuç kül oluverdimkülüm havaya savruldu
(Benim sizden kendim için hiçbir şey istediğim yokŞeker bile yiyemez ki, kâat gibi yanan çocuk)
Çalıyorum kapınızı...Teyze, Amca, bir imza ver...Çocuklar öldürülmesinŞeker de yiyebilsinler
It's me knocking on the doorsOn the doors one after the otherI can't be seen in your eyesFor deaths can't be seen in eyes
It has been some ten yearsSince I died in HiroshimaBut I'm still a seven years old girlDead children don't grow up
My hair was the first to catch the fireMy eyes burned and charredI just became a handful of ashesMy ashes got scattered into the air
(There's nothing at all that I'm asking you for myselfWell, a child who burned like a paper can't even eat candies)
I’m knocking on your door...Aunt, uncle, give a signature...Children shalln't get killedSo that they are also able to eat candies