Μμπλε χειμωνας
Μονάχα έχουν περάσει χίλια χρόνιακι εγώ συνήθως πέθαινα από αγάπη,μέχρι που ήρθε αυτός ο μπλε χειμώναςν’ ανάψει αυτά που έσβησε ο αιώνας.
Μετρήθηκα στις ώρες του τυφώνα,στις ώρες που η καρδιά ξερνούσε στάχτη,ακίνητος στη δίνη του κυκλώναν’ ακούω μονάχα να μου λένε πόνα, πόνα, πόνα, πόνα.
Το σώμα μου δε δόθηκε στις πέτρες,δε στέρεψε το τελευταίο μου δάκρυ,του έρωτα εποχές μάγισσες, ψεύτρεςτων πιο όμορφων νυχτών, ώρες αλήτρες.
Δε θα συγκρίνω φως με το σκοτάδιούτε λευκό αμνό με λύκο μαύρο.Δε θα με θρέψει άλλο μάνας χάδιας κλείσει της ψυχής μου το πηγάδι.
Μονάχα έχουν περάσει χίλια χρόνια...