Aspres Avles (Άσπρες αυλές)
Εγώ που λες καρδιά μου, στα αζήτητα μεγάλωσακαι σε σκληρά κρεβάτια, τα όνειρά μου χάλασαΠως δεν αξίζω κάτι καλύτερο με πείσανεκαι για να αναπνέω, αντάλλαγμα ζητήσανε
Σε άσπρες αυλές μιας γειτονιάςπαιδιά κατώτερης γενιάςτον πόνο τραγουδήσαμεΜικρά κεράκια στη βροχήφωτίσαμε για μια στιγμήκι οι στεναγμοί μας σβήσανε
Εμένανε καρδιά μου οι άνθρωποι μ’ αγάπησανκαι οι δυστυχισμένοι το χέρι τους μου άπλωσανΠέτρες βαριές τα χρόνια, τα πρόσωπα χαράξανεκαι τα ονόματά τους, σε μαύρες λίστες γράψανε
Σε άσπρες αυλές μιας γειτονιάςπαιδιά κατώτερης γενιάςτον πόνο τραγουδήσαμεΜικρά κεράκια στη βροχήφωτίσαμε για μια στιγμήκι οι στεναγμοί μας σβήσανε