Oi Antres Den Klaine (Οι άντρες δεν κλαίνε)
Του αντίο η ώρασ’ ένα πάθος και μίσοςΑν μετάνιωνες τώραθα με κράταγες ίσως
Ιστορία στο τέλοςστην αρχή του ο πόνοςΜε φαρμάκι το βέλοςεδώ έγινε φόνος
Είχες πάντα όπλο σου τα δάκρυασ’ ένα πόλεμο για δύομα δεν υπάρχει νικητήςσ’ αγάπη που `γινε νωρίςπικρόχολο αστείο
Τα δάκρυα καίνεμα οι πράξεις μετράνεΟι άντρες δεν κλαίνεμονάχα πονάνε
Δυο παράλληλοι δρόμοισε αφήνω πιο κάτωΑν ζητούσες συγγνώμηδε θα πιάναμε πάτο
Κι όμως μοιάζει ειρωνείανα σε νοιάζομαι ακόμαΜη δε βρεις ευτυχίαστα φιλιά σ’ άλλο στόμα