Η Μαρίνα των βράχων
Έχεις μια γεύση τρικυμίας στα χείλη - Μα που γύριζεςΟλημερίς τη σκληρή ρέμβη της πέτρας και της θάλασσαςΑετοφόρος άνεμος γύμνωσε τους λόφουςΓύμνωσε την επιθυμία σου ως το κόκαλοΚι οι κόρες των ματιών σου πήρανε τη σκυτάλη της ΧίμαιραςΡιγώνοντας μ' αφρό τη θύμηση!Που είναι η γνώριμη ανηφοριά του μικρού ΣεπτεμβρίουΣτο κοκκινόχωμα όπου έπαιζες θωρώντας προς τα κάτωΤους βαθιούς κυαμώνες των άλλων κοριτσιώνΤις γωνιές όπου οι φίλες σου άφηναν αγκαλιές τα δυοσμαρίνια
Μα που γύριζεςΟλονυχτίς τη σκληρή ρέμβη της πέτρας και της θάλασσαςΣού 'λεγα να μετράς μέσ' στο γδυτό νερό τις φωτεινές του μέρεςΑνάσκελη να χαίρεσαι την αυγή των πραγμάτωνΗ πάλι να γυρνάς κίτρινους κάμπουςΜ' ένα τριφύλλι φως στο στήθος σου ηρωίδα ιάμβου.
Έχεις μια γεύση τρικυμίας στα χείληΚι ένα φόρεμα κόκκινο σαν το αίμαΒαθιά μέσ' στο χρυσάφι του καλοκαιριούΚαι τ' άρωμα των γυακίνθων - Μα που γύριζες
Κατεβαίνοντας προς τους γιαλούς τους κόλπους με ταβότσαλαΉταν εκεί ένα κρύο αρμυρό θαλασσόχορτοΜα πιο βαθιά ένα ανθρώπινο αίσθημα που μάτωνεΚι άνοιγες μ' έκπληξη τα χέρια σου λέγοντας τ' όνομα τουΑνεβαίνοντας ανάλαφρα ως τη διαύγεια των βυθώνΌπου σελάγιζε ο δικός σου ο αστερίας.
Άκουσε, ο λόγος είναι των στερνών η φρόνησηΚι ο χρόνος γλύπτης των ανθρώπων παράφοροςΚι ο ήλιος στέκεται από πάνω του θηρίο ελπίδαςΚι εσύ πιο κοντά του σφίγγεις έναν έρωταΈχοντας μια πικρή γεύση τρικυμίας στα χείλη.
Δεν είναι για να λογαριάζεις γαλανή ως το κόκαλο άλλοκαλοκαίριΓια ν' αλλάξουνε ρέμα τα ποτάμιαΚαι να σε πάνε πίσω στη μητέρα τους,Για να ξαναφιλήσεις άλλες κερασιέςΉ για να πας καβάλα στο μαΐστρο
Στυλωμένη στους βράχους δίχως χτες και αύριο,Στους κινδύνους των βράχων με τη χτενισιά της θύελλαςΘ' αποχαιρετήσεις το αίνιγμά σου