Θρῆνος Μ. Παρασκευῆς – Δευτέρα Στάσις
Ἄξιόν ἐστίμεγαλύνειν σέ τόν ζωοδότην,τόν ἐν τῷ σταυρῶ τάς χείρας ἐκτείναντακαί συντρίψαντα τό κράτος τοῦ ἐχθροῦ.
Ἄξιόν ἐστίμεγαλύνειν σέ τόν πάντων κτίστην•τοῖς σοῖς γάρ παθήμασιν, ἔχομεντήν ἀπάθειαν, ρυσθέντες τῆς φθορᾶς.
Ἔφριξεν ἡ γῆ,καί ὁ ἥλιος, Σῶτερ, ἐκρύβη,σού τοῦ ἀνεσπέρου φέγγους, Χριστέ,δύναντος ἐν τάφω σωματικῶς.
Κάλλος, Λόγε, πρίν,οὐδέ εἶδος ἐν τῷ πάσχειν ἔσχες,ἀλλ' ἑξαναστᾶς ὑπερέλαμψας,καλλωπίσας τούς βροτούς θείαις αὐγαῖς.
Ἥλιος ὁμούκαί σελήνη σκοτισθέντες, Σῶτερ,δούλους εὐνοοῦντας εἰκόνιζον,οἱ μελαίνας ἀμφιέννυνται στολᾶς.
Ἔφριξεν ἰδώντό ἀόρατον φῶς, σέ Χριστέ μου,μνήματι κρυπτόμενον ἀπνοῦν τέ,καί ἐσκότασεν ὁ ἥλιος τό φῶς
Ἔκλαιε πικρῶςἡ πανάμωμος μήτηρ σου, Λόγε,ὄτε ἐν τῷ τάφω ἐώρακεσέ τόν ἄφραστον καί ἄναρχον Θεόν.
Νέκρωσιν τήν σήνἡ πανάφθορος, Χριστέ, σού μήτηρβλέπουσα, πικρῶς σοί ἐφθέγγετο•Μή βραδύνης, ἡ Ζωή, ἐν τοῖς νεκροῖς.
Ἅδης ὁ δεινόςσυνετρόμαξεν, ὄτε σέ εἶδεν,ἥλιε τῆς δόξης ἀθάνατε,καί ἐδίδου τούς δεσμίους ἐν σπουδή.
Ὕμνοις σου, Χριστέ,νῦν τήν σταύρωσιν καί τήν ταφήν τέἅπαντες πιστοί ἐκθειάζομεν,οἱ θανάτου λυτρωθέντες σῆ ταφῆ.
Καί νῦν Τέξασα Ζωήν,παναμώμητε ἁγνή Παρθένε,παῦσον Ἐκκλησίας τά σκάνδαλακαί βράβευσον εἰρήνην, ὡς ἀγαθή.
Ἄξιόν ἐστίμεγαλύνειν σέ τόν ζωοδότηντόν ἐν τῷ σταυρῶ τάς χείρας ἐκτείναντακαί συντρίψαντα τό κράτος τοῦ ἐχθροῦ.