Soneto | Σονέτο
Δειλά που πρέπει να πατούμε ,εκεί που στέκει λίγο φωςμη τοτρομάξουμε και σπάσει,σαν την κανάτα μια γιορτήςπου τέλειωσε άδοξαστην κόγχη μια μέρας , άδειας και τραβλήςδειλά που πρέπει να πατούμε
Σιγά που πρέπει να μιλούμε, γιατί μιλήσαμε πολύκαι φύγαν τα παιδιά σκυμμένα, ταπεινωμένα σαν σκυλιάμε τα αδιαφόρετα μας λόγια, καδρόνια με άγρια καρφιάσιγά που πρέπει να μιλούμε
Γλυκά που πρέπει να ακουμπάμε, τον ώμο σου με το φτερότο'χουμε χρόνια τσακισμένο με τις δικές μας γροθιέςκαιρός για να'ρθεις και να μείνεις στις χαμηλές μας τις φωτιέςγλυκά που πρέπει να ακουμπάμε