Брычмулла
Юрлівая атрута - залатая Брыч-Мула,Дзе чынара прытулілася пад скалою, - пад скалою ...Пра цябе гудзе над вухам вечная пчала:Брыч-мула, Брыч-мулы, Брыч-муле, Брыч-мулу,Брыч-Мулой.
Быў і я хлопчык, і ў тыя гады не разПра зялёны Чымган слухаў мама распавяданні,Як вазіў дзятву ў Брыч-Мулу каламажка -Каламажка называўся арбою.І душа малявала карціны ў нудзе,Быццам еду ў Арбе на сваім ішаком,А Чымганские горы пануюць удалечыніІ па вар'яцку цудоўныя.
Але прайшло маё дзяцінства, і юнацтва прайшло,І я зразумеў, не памятаю а каторым дні,Што згараць мае гады і зусім ушчэнтПад пустыя, як дым, размовы.І тады я вырашыў развітацца з МасквойІ ўдваіх са сваёю яшчэ не ўдавойУ тым краі правесці свой вольны час працоўны,Дзе зіхацяць Чымганские горы.
Прыпеў.
Мы залезлі ў пазыкі і купілі Арбу,Запрэглі ішака з зоркаю на лэбеІ выдалі свой адпускны лёсІшаку - знаўцу Туркестана.А на Крымскім мосце раптам заныла ў грудзях,Я з арбы разглядзеў скрозь туман і дажджы,Як Чымганские горы пануюць наперадзе,І клічуць, і зіхацяць чэканна.
З той пары я Арбу абжываю сваюІ падвоіў у шляху невялікую сям'ю,Будапешт і Калуга, Парыж і Гель-ГьюЛюбаваліся маёю арбою.На Камчатцы ішак трапіў у палонку,Мае дзеці гарлапаняць, а я песню спяваю,І Чымган асвятляе дарогу маюІ вар'яцкі прыгожы!
Брич-Мулла
Солодка отрута – золота Брич-Мулла,Де чинара притулилась попід скелею, - попід скелею….Про тебе дзижчить понад вухом вічна бджола:Брич-Мула, Брич-Мулли, Брич-Муллі Брич-Муллу Брич-Мулою.
Був я хлопчиною, і в ті роки не разСлухав матусину оповідь про зелений Чимган,Як возив дітлахів в Брич-Муллу тарантас –Тарантас називався гарбою.І душа малювала у тузі картини,Мов їжу в гарбі на своєму ішаку,А вдалині царюють Чимганські гори -Надзвичайно прекрасні собою.
Але минуло моє дитинство, і юність минула,І я зрозумів, що не пам’ятаю дат,Що горять мої роки геть дотлаПід пусті, наче дим балачки.І тоді я вирішив проститися з Москвою,І разом зі своєю ще не вдовоюПровести своє трудове дозвілля в тім краю,Де виблискують Чимганські гори.
Приспів.
Ми залізли в борги і купили гарбу,Запрягли ішака із зіркою на лобі,І доручили свою відпускну долюІшаку – знавцю Туркестану.А на Кримському мосту зненацька защеміло в грудях,Я з гарби розгледів через туман та дощі,Як попереду царюють Чимганські гори,як кличуть і виблискують карбуванням.
З тих часів я свою гарбу обживаю,І на шляху подвоїв невеличку сім’ю,Будапешт і Калуга, Париж і Гель-ГьюМилувались моєю гарбою.На Камчатці ішак втрапив в ополонку,Мої діти репетують, а я співаю пісню,І Чимган осяває мій шлях -Надзвичайно прекрасний собою!
Приспів.