Διάφανος
Στου δειλινού την άκρη αποκοιμήθηκασαν ξένος, σαν ξενάκι, σαν πάντα ξένοςκι ήρθε και κατακάθησε πάνω μου σα σεντόνιόλη της γης η σκόνη,όλη της γης η σκόνη...Ωωωω...
Ήρθε με τη σειρά της κι η μαύρη θάλασσαέφερε ένα καράβι ακυβέρνητοανέβηκα σαν άνεμος, ανέβηκα σαν κλέφτηςτο ψέμα δεν το βλέπεις,το ψέμα δεν το βλέπεις...Ωωωω...
Στην πλώρη ακουμπισμένος, ένας διάφανοςτα κόκκαλα μετράει, μένει άφωνοςτρώει την πέτρα σαν ψωμί, ο Καίσαρας Βαλιέχοάλλο αδερφό δεν έχω,άλλο αδερφό δεν έχω...Ωωωω...
Σπυθίζει το τσιγάρο σε κάθε ρουφηξιάη Ισπανία γέρνει, κι η μόνη που νικάη ηδονή που μας γεννά, που παίζει το χαρτί μας,χωρίς τη θέλησή μας,χωρίς τη θέλησή μας...Ωωωω....
Στου δειλινού την άκρη, δε βλέπεις όνειρααυτά που γίναν βλέπεις και τα επόμεναβλέπεις τον άνθρωπο μικρό, που τον πατάν στ'αλήθειατα πόδια του τα ίδια,τα πόδια του τα ίδια...Ωωωω...