San tin agapi tin krifi | Σαν την αγάπη την κρυφή
Δεν είναι πόνος να πονεί,πόνος να θανατώνει,σαν την αγάπη την κρυφή,που δεν ξεφανερώνει.
Θαρρώ πεινώ, μα γω διψώ,με δε διψώ, νυστάζω,με δε νυστάζω ξαγρυπνώγια σε κι αναστενάζω.
Μελαχρινό μου πρόσωπο,φράγκικο μοναστήρι,ούτε στην πόρτα φαίνεσαι,ούτε στο παραθύρι.
Πρόβαλε φέξη τ’ ουρανούκαι στέρηση του κόσμουτο νου μου και το λογισμό,όπου μου πήρες, δώσ’ μου.