I nife ke i pethera (Η νύφε και η πεθερά)
Αρχινώ και λέγω σαςεναν μικρον ιστορίανση Μπαλάφτσα οντες εζήναπαλαλά πολλα επίνα.
Είνας νύφε έναν ημέραν,όι, τη σκύλ’ τη θεγατέραν,ταβίζ’ με την πεθεράν ατ’ςσ’κούται φουρλαεύ’ απάν’ ατ’ς,
Εξέγκεν το τακούν’ν ατ’ςλέει την πεθεράν ατ’ς «τσούνα,το κιφάλι σ’ άμον τάσ’εθαρείς ’κι θα ψοφάς;»
Επϊάσταν ’ς σα μαλλία, εμαζεύτεν γειτονία,έρθεν κ’ ένας γείτονας λέει ατέναν, «ντο ευτάς,νέτση εσύ ’κ εντρέπεσαι, γιατί κρους την πεθερά σ’;»
Λέει ατον,« εσύ ντο θέλτς, το σκυλίν θα γουρταρεύ'ς;»Λέει η πεθερά 'ς σην νύφεν, «μεσημέρ' έντον 'κ ενίφτες,εγώ θα φτάω τα δουλείας, θα τερώ και τα παιδία σ','ς ση κυρού σ' 'κ είχες νερόν, αδά θέλτς και παραγιόν.»
Κι είχα πεθεράν καλέσαναχ εγώ η τυχηρέσατα βουτούρα τα τιρία εχε τα με τα κλειδία,και η νύφε η καιμέντσα, πάντα ζάρο γουλιαμέντσα,πάντα φτάει υπομονή, τρώει κρομμίδε και ψωμίν.
Πεθεράτς χατεβ' ατεν έξω ασά σπιτ νατς ,και η νύφε σκούθεν πάει,και παράπονον κι φτάει.
Άμον ντε φταν και σο σπιτ'νατς,είδεν και την αδερφι 'ατς, αδερφι'ατς εγρίξεν να,μα η μάνατς είπεν να,η μανα ευγων οξωκα και ρωτα'τεν πρώτα πρώτα,νετσι ντε παθες και κλαις,και την μανας τίδεν κι λες.
Νετσι μανα νει ρωτας, πεισων φαει να χορτασ'με,γουρπαν εγω σι γουλας, μερ εφεκες την Τασούλας,η Τασούλα εν σο σπιτ'νατς, δικαιουτ ατεν ο Κυρ'νατς.
Και η πεθερά'μ εν κακέσα πάντα αφειν με νηστικέσα,τσακών εφτάει το φούστορονκαι τρώει αμαναχέσα.