Meine Frau vom Mars
Ich schwöre dir, wenn ich dein Gesicht sehe,Entzünde sich meine SeeleDu holst die Wimpern der Sonne hervorUnd die Welt erblühtWährend du gehst, lässt du ein Taschentuch fallenUnd meine Hand hebt es auf, ohne dass ich es merkeDu hast das lebendigste Lachen (1)Aller Quellen
Du bist das Timbre des Nestes meiner SpatzenDu riechst nach Kräutern und du schmeckst nach TintenklecksenDu bist ein Sonnenstrahl im Mai, meine Sprache (2), deine CrèmesIm Auto singenWenn wir unsere Stühle zusammenrücken, fühle ich mich so dumm
Du birgst Wahrheiten, Umarmungen, die Städte umschließenDu hast einen Kuss aus Reis und Milch im TalUnd du sagst, dass du vom Mars kommst und du wirst...Zurückkommen, wir gehen wenn du gehen wirstAber manchmal, wirklich nur manchmalIst es so wie es scheintManchmal scheint es so als wärst du schon gegangen
Meine Frau, meine kühne Dame kämmt sichDen Zopf wie die SirenenUnd rudert im Sand wenn sie willAy meine Frau, deine Lippen aus MinzeStehen dir besser wenn sieDie meinen umschließen... dein Lächeln ist besser, wenn es beißtAy meine Frau
Du erinnerst dich an die Zeit als die Sonnenaufgänge angefangen habenIch fühle, dass uns die Morgendämmerung stärker machtDanach das ruhige Gespräch zwischen den RegentropfenDie Krümmel haben ihren Teil getanDanach stellen sich die Stühle zusammenDie Stimmen schlafen einUnd ich fühle die Tränen fallenAber sie haben keinen NamenUnd ich glaube, dass dich deine VerwirrungWährend eines Tanzes verlässtDaraus besteht die FreiheitDaraus nicht aufzuhören sich aufzugebenDu gefällst mir so wie du bistWenn es dir genauso geht und du willst,Dann können wir gemeinsam voran und bis zum Ende
Meine Frau, meine kühne Dame kämmt sichDen Zopf wie die SirenenUnd rudert im Sand wenn sie willAy meine Frau, deine Lippen aus MinzeStehen dir besser wenn sieDie meinen umschließen... dein Lächeln ist besser, wenn es beißtAy meine Frau
Meine Frau
Marslı Kadınım
Yemin ederim yüzünü görüyorum,Ve ruhum aydınlanıyor,Kaşlarını gösteriyorsun güneşe doğru,Ve dünya çiçek açıyor,Mendilini düşürüyorsun yürürken,Ve farkında olmadan elim kaldırıyor onu yerden,Tüm çeşmelerden daha serinletici,Bir gülüşün var senin.
Sen benim bülbüllerimin yuvalarındaki zilsin,Kokun şifalı bir ot, tadın boya ve bir resim taslağı bana göre,Sen benim mayıstaki güneş ışınımsın, cildinin kreması, güftelerimsin,Arabada şarkı söylerken,Sandalyelerimizi birleştiriyoruz ve çok tuhaf hissediyorum.
Şehri saran sarılmalar, doğrular var sende,Pirinç tadında bir öpücük var sende ve süt var vadilerinde,Mars'tan geldim deyip gidebilirsin de,Sen geri dönünce ikimiz de gideriz oraya,Ama bazen, sadece bazen,Bir şey nasıl gözüküyorsa öyle oluyor,Bazen sen çoktan gitmişsin gibi oluyor.
Kadınım, benim cesur kadınım,tarıyor örgüsünü bir denizkızı gibi,Ve istediği zaman kumda bile kürek çekiyor,Ah kadınım, ferah dudakların,Daha da güzeller,Benim dudaklarımı kuşattıklarında,Gülüşün de daha güzel ısırdığında,Ah kadınım.
Hatırlıyor musun güneşin doğuşunu?Sanki şafak bizi güçlendiriyormuş gibi hissediyorum,Ve sonra yağmur damlalarının sessiz sohbeti,Küçük yağmur damlaları üzerlerine düşeni yaptılar,Sonra sandalyelerimizi yakınlaştırdık,Seslerimiz uyuyakaldı,Hissediyorum gözyaşlarını,Düşüyorlar ama yok bir adları,İnanıyorum kurtaracağım,Seni bu karmaşadan bir dans ile,İşte özgürlük budur,Daha fazla vermekten pes etmemektir,Eğer sende böyle hissedip istiyorsan,Daha da ilerleyip sonuna kadar yürütebiliriz.
Kadınım, benim cesur kadınım,tarıyor örgüsünü bir denizkızı gibi,Ve istediği zaman kumda bile kürek çekiyor,Ah kadınım, ferah dudakların,Daha da güzeller,Benim dudaklarımı kuşattıklarında,Gülüşün de daha güzel ısırdığında,Ah kadınım.
Ah kadınım...