La bohème
Je vous parle d'un tempsQue les moins de vingt ans ne peuvent pas connaîtreMontmartre en ce temps-là accrochait ses lilasJusque sous nos fenêtres et si l'humble garniQui nous servait de nid ne payait pas de mineC'est là qu'on s'est connusMoi qui criait famine et toi qui posais nue.
La bohème, la bohème.Ça voulait dire on est heureuxLa bohème, la bohème.Nous ne mangions qu'un jour sur deux
Dans les cafés voisinsNous étions quelques-unsQui attendions la gloire et bien que miséreuxAvec le ventre creuxNous ne cessions d'y croire et quand quelque bistroContre un bon repas chaudNous prenait une toile, nous récitions des versGroupés autour du poêle en oubliant l'hiver
La bohème, la bohème,Ça voulait dire tu es jolie.La bohème, la bohème,Et nous avions tous du génie.
Souvent il m'arrivaitDevant mon chevaletDe passer des nuits blanchesRetouchant le dessinDe la ligne d'un seinDu galbe d'une hanche et ce n'est qu'au matinQu'on s'asseyait enfinDevant un café-crèmeÉpuisés mais ravisFallait-il que l'on s'aime et qu'on aime la vie.
La bohème, la bohème,Ça voulait dire on a 20 ansLa bohème, la bohème,Et nous vivions de l'air du temps.
Quand au hasard des joursJe m'en vais faire un tourÀ mon ancienne adresseJe ne reconnais plusNi les murs, ni les ruesQui ont vu ma jeunesseEn haut d'un escalierJe cherche l'atelierDont plus rien ne subsisteDans son nouveau décorMontmartre semble triste et les lilas sont morts.
La bohème, la bohème,On était jeunes, on était fous.La bohème, la bohème,Ça ne veut plus rien dire du tout.
Бохемът
Говоря ви за едно време,което тези на по двайсет не могат да познаят -Монмартр по това време го окичваха люляцичак до нашите прозорци, и, дори със скромна гарнитура,те ни служеха за гнездо, не струващи за нищо.Там се запознахме -аз, който крещях гладен, и ти, която позираше гола.
Бохемът, бохемът. Тоест, сме щастливи.Бохемът, бохемът. Не не ядяхме нищо друго през деня освен един друг.
В съседните кафенетание бяхме неколцина,които очаквахме славата и, макар и мизерни,с кореми празни -ние не спирахме да вярваме в нея; и когато някое бистро,срещу едно топло ястие,ни взимаше едно платно - ние рецитирахме стихове,събрани около печката, забравяйки зимата.
Бохемът, бохемът. Тоест, ти си красива.Бохемът, бохемът, и ние всички бяхме гениални.
Понякога ми идвапред моя триножникда прекарам белите нощи,поправяйки рисунката,с линия на една гръд,с извивка на един ханш, и чак на сутринтада седнем най-сетнепред едно кафе със сметана -изтощени, но доволни.Би следвало да сме се обичали и да сме обичали живота.
Бохемът, бохемът. Тоест, сме на по двайсет.Бохемът, бохемът, и ние живеехме в духа на времето.
Когато в случайни дними се случи да направя една обиколкана моя стар адрес,не познавам веченито стените, нито улиците,които видяха моята младост.На върха на стълбитеаз търся ателието,от което вече нищо не съществува.В своя нов декорМонмартр изглежда тъжен и люляците са мъртви.
Бохемът, бохемът. Бяхме млади, бяхме луди.Бохемът, бохемът. Тоест, вече няма нищо.
Bohemien
Ik spreek je van een tijddie mensen onder de 20 niet kunnen kennen.In Montmartre in die tijd groeiden de seringentot onze ramen en ook al stelde het schamele boeltjedat als ons nest diende, niet veel voor,het is daar dat we elkaar leerden kennen,ik jankend van de honger en jij die naakt poseerde
Bohemien, bohemien. Dat betekende dat we gelukkig zijnBohemien, bohemien. We aten alleen om de andere dag
In de naburige caféswaren we met een enkelingwachtend op de roem, hoewel berooid.Met holle magenbleven we geloven en als soms een eethuisjetegen een goede warme maaltijdeen doek van ons wilde aannemen, lazen we verzen opin een groep rond de kachel, de winter vergetend.
Bohemien, bohemien. Dat betekende dat je mooi bentBohemien, bohemien en we waren allen getalenteerd.
Vaak overkwam het mijvoor mijn ezeldat ik slapeloze nachten doorbrachtmet het aanpassen van de tekeningvan de lijn van een borstde ronding van een heup en het was niet voor 's morgensdat we eindelijk zatenachter een kopje koffieuitgeput maar verruktWe hielden van elkaar en van het leven
Bohemien, bohemien. Dat betekende dat we 20 waren.Bohemien, bohemien en we leefden binnenin de tijd
Toen ik op zo maar een dageen ritje maaktenaar mijn oude adresherkende ik het nietniet de muren, niet de stratendie mijn jeugd gezien hadden.Vanaf de top van de trapzoek ik naar het atelierwaarvan niets overgebleven is.In zijn nieuwe decorlijkt Montmartre verdrietig en de seringen zijn dood
Bohemien, bohemien. We waren jong, we waren gekBohemien, bohemien. Het zegt helemaal niets meer.
A boêmia
Eu lhes falo de um tempoQue os que tem menos de vinte anosNão podem conhecerMontmartre naquele tempoCobria-se de liásAté sob nossas janelasE se o humilde quartinhoQue nos servia de ninhoNão era tão beloFoi lá que nos conhecemosEu que chorava a misériaE você que posava nua
A boemia, a boemiaIsso queria dizer, somos felizesA boemia, a boemiaNós só comíamos um dia a cada dois
Nos cafés vizinhosNós éramos algunsQue esperavam a glóriaE mesmo na misériaCom o estmomago vazioNão deixávamos de acreditar (na glória)E quando em algum bistroCom uma boa refeição quenteNós pegávamos uma telaRecitávamos versosAgrupados ao redor do aquecedorEsquecendo o inverno
A boemia, a boemiaIsso queria dizer: você é lindaA boemia, a boemiaE nós tínhamos o espírito
Sempre me aconteciaDiante do meu cavaletePassar noites em claroRetocando o desenhoDa linha de um seioDa curva de um quadrilE só de manhãA gente se sentava finalmenteDiante de um café com cremeCansados mas vívidosEra preciso que nos amássemosE que amássemos a vida
A boemia, a boemiaIsso queria dizer: a gente tem vinte anosA boemia, a boemiaE nós vivíamos da melodia dos tempos
Num dia ao acasoEu vou fazer um passeioAo meu antigo endereçoEu não o reconheço maisNem as paredes, nem as ruasQue foram testemunhas de minha juventudeE do alto de uma escadariaProcuro o ateliêQue não existe maisEm sua nova decoraçãoMontmarte parece tão tristeE o lilás morreu
A boemia, a boemiaÉramos jovens, éramos loucosA boemia, a boemiaIsso não quer dizer realmente nada
LA BOHÈME
Yaşı yirmiden az olanlarınBilemeyeceği bir zamandanSöz ediyorum sizeMontmartre o zamanlarPencerelerimizin altına kadarSarkıtırdı leylaklarını
Beş para etmese deBize yuva olanMütevazi döşenmiş yerOrada tanışmıştıkAçlıktan bağıran benVe çıplak poz veren sen
La bohème, la bohèmeMutluyuz demekti buLa bohème, la bohèmeİki günde bir yemek yerdik
Komşu kafelerde,Şöhret bekleyenBirkaç kişiydikVe sefalete rağmenBoş mideyleİnanırdık buna
Ve bazen bir bistroSıcak iyi bir yemek karşılığındaBir tuval aldığında bizden,Sobanın etrafında toplanıpDizeler okurdukKışı unutarak
La bohème, la bohèmeGüzelsin demekti buLa bohème, la bohèmeDehası vardı hepimizin
Sık sık şövalemin önündeBeyaz gecelerGeçirdiğim olurduBir göğüs çizgisininBir kalça kıvrımınınDesenini düzelterek
Sabah oluncaOtururduk ancakBir kafe-krem önündeTükenmiş ama sevinçliBirbirimizi sevmeliYaşamı da sevmeliydik
La bohème, la bohèmeYirmi yaşındayız demekti buLa bohème, la bohèmeHavasını yaşardık zamanın
Günlerin rastlantısındaEski adresimeBir tur attığımdaTanıyamam artıkGençliğimi görenDuvarları, yolları
Bir merdiven üstündeArtık hiçbir şeyi varolmayanAtölyeyi arıyorumYeni dekorunun içindeÜzgün görünür MontmartreVe leylaklar ölü
La bohème, la bohèmeGençtik, çılgındıkLa bohème, la bohèmeHiçbir şey demek değil artık