San to metanásti (Σαν το μετανάστη)
Σαν τον μετανάστη στη δική σου γημέρα νύχτα λύνεις δένεις την πληγήκι όλα γύρω ξένα κι όλα πετρωμένακαι δεν ξημερώνει να 'ρθει χαραυγή
Στράγγισε η ζωή σου που αιμορραγείκάθε ώρα τρόμος πόνος και κραυγήκαι σ' ακούν οι ξένοι κι ο αδερφός σωπαίνειαχ δεν είναι άλλη πιο βαθιά πληγή
Σύρμα κι άλλο σύρμα και χοντρό γυαλίμάτωσε ο ήλιος την ανατολήκλαις κι αναστενάζεις αχ ξενιτιά φωνάζειςμα η ελπίδα μαύρο κι άπιαστο πουλί