Χορός με τη σκιά μου
Το βράδυ σπίτι μου γυρίζωκυνηγημένη σαν πουλί,μες στα σεντόνια μου αντικρίζωτο θάνατο που με καλεί.
Κρύβω στα χέρια την καρδιάπαίρνω απ΄ τις πόρτες τα κλειδιά,και προσπαθώ να του ξεφύγωκρυφά σαν τα μικρά παιδιά.
Κυλώ σα δάκρυ στη σιωπή,μέσα στου κόσμου τη ντροπή,και σαν τα ρούχα μου ξεσκίζωγυμνή μ΄ αρπάζει η αστραπή.
Στους δρόμους σύντροφο γυρεύωμια μπάντα παίζει το ρυθμό,σκίζω τους τοίχους και χορεύωνα βρω τον άγνωστο αριθμό.
Κοιτάω μ΄ελπίδα μια φωτιάπου ανάβει έν΄άστρο στο νοτιά,άραγε νά 'ναι 'κει το φως μου,το φως ή η ατέλειωτη ερημιά.
Φοβάμαι του όχλου τη χολήένας τυφώνας με καλεί,η αγάπη χάνεται στη μνήμηκι εγώ χορεύω σαν τρελή.