Εφιάλτης
Ξύπνησα κι ουρλιάζοντας βγήκα στη βροχήχωρίς να ξέρω που πάω κι αυτό είναι μόνο η αρχήαπό έναν εφιάλτη που τα τελευταία βράδιαμοιάζει με φως δυνατό μέσ’ τα σκοτάδια.
Τέσσερις τοίχοι λέει και εγώ πεσμένος κάπου εκείπαρά τον πόνο όμως δε μοιάζει αυτό με φυλακήγλυκές σειρήνες και οι θόρυβοι γνωστοίλίγο ψύχρα και οι τοίχοι να `ναι υγροί.
Σφιχτά δεμένος και αίμα να χάνωκαι σε μια οθόνη αναμμένη από πάνωνα μου περνάνε ό,τι σιχαίνομαι μπροστά μουν’ ακούω γέλια απάντηση στα δάκρυά μου.Κι οι σκιές ασπροντυμένες λέει κι αυτέςνα `ναι τριγύρω μου με ονόματα απ’ το χθεςκι όχι να μου λένε δεν είμαστε οι τύψειςείμαστε όλα αυτά που προσπαθείς καιρό να κρύψεις.Και να γελάνε δυνατά μέσα στ’ αφτιά μουβαμμένες με το αίμα μου να σέρνονται μπροστά μουκι εγώ να θέλω να λυθώ και να πετάξωκαι δυνατά να ουρλιάξω.
Κι ύστερα αρχίζουνε να καίνε τα δεσμά μουκαι στην οθόνη να περνάνε τα χαμένα όνειρά μουκι είναι πολλά αυτά που βλέπω μέσα εκείκαι σαν υπότιτλοι περνάνε όλα τα λόγια που `χα πει.Και λίγο λίγο με ζυγώνει προς το τώραόχι δε θέλω να ξέρω δεν ήρθε ακόμα η ώρατο μέλλον με φοβίζει, δε θέλω να το δωχτυπάω να σπάσω τα δεσμά μου να φύγω να λυθώ.Όμως, τότε οι φωνές γίνονται λέει πιο δυνατέςκαι τριγύρω μου χορεύουν και γελάνε οι σκιέςτο δωμάτιο μικραίνει και οι τοίχοι σιγοκλείνουνκι οι ρωγμές φωτιά παντού να φτύνουν.
Χρώματα πολλά τριγύρω μου ν’ αλλάζουνπαλιές μορφές να με τρομάζουνν’ ακούω κλάματα λέει κάτω από τη γηνα θέλει λέει η ψυχή από το σώμα μου να βγει.
Να φύγει απ’ τη φωτιά και αγκαλιά λέει με το φωςνα ταξιδέψει όπου διαλέξει ο θεόςόμως αργεί λες και κάποιος τη κρατάκαι τότε ουρλιάζω δυνατά.