Μάρκος Και Άννα
Άννα όπως τόσες άλλες,Άννα, όμορφη Άννα.Άννα με το βλέμμα που σβήνει,μυγιάγγιχτη Άννα.
Θα φύγει κάποτε θα φύγει.Της συνοικίας το αστέρι.Η Άννα με τις φιλενάδεςκλείνει τα μάτια και το ξέρει.
Ο Μάρκος μες στα ρούχα του που πλέει,ο Μάρκος μια καρδιά που καίει.Με τη μάνα και την αδερφή του,και την άχαρη ζωή του
Μα όταν νυχτώνουνε οι δρόμοι,τρέχει να βρει τη συμμορίαΟ Μάρκος με τους κολλητούς,ο Μάρκος τσαμπουκάς στη συνοικία.
Το φεγγάρι μια μπάλα στ’ ουρανού το μπιλιάρδοΚαι τ’ αστέρια αμέτρητα στου φλίπερ το τζάμιΟ Μάρκος σ’ ένα μπάρ,δεν ξέρει που να πάειΈνα ξεκλείδωτο γκάζι βουτάεικαι για την πόλη τραβάει
Σαββάτο η Άννα πάει για χορό,ο Μάρκος στην πίστα καλπάζει.Το χορευτάδικο είναι φριχτό,μια αδερφή με πάθος τον κοιτάζει.
Μα πες μου εσύ που όλα τα ξέρεις,ποιος είναι ο δρόμος για τ’ αστέρια;Κοιτάζονται, μιλάνε, γελάνε,μιλάνε με τα χέριακαι αρχίζουν να πετάνεαγκαλιά μες στη ζαλάδα.
Σαν κωμωδία αμερικάνικηπέρασε και τούτη η βδομάδα.Μα η Αμέρικα μακραίνει,στην άλλη όχθη της σελήνηςΚυνηγώντας τους ζυγώνειμ’ ένα γέλιο που το αίμα τους παγώνει.
Το φεγγάρι απλώνει,τους πιάνει απ’ τον ώμο.Μ’ ένα μάτσο αστέριακατεβαίνει στο δρόμο.άρρωστο φεγγάρι,στο δρόμο χύνεται.Ένα σκυλί που περνάει,γαβγίζει, και ξεκουμπίζεται.
Η Άννα θέλει να πεθάνει,ο Μάρκος ονειρεύεται άλλα μέρη.Κάποιος τους είδε να γυρίζουν χέρι με χέρι.